________________
(૧૬૫) “ “છતાં આ વખતે મને જવા દે, હવે પછી જવાનું થશે ત્યારે તને જ મેકલીશ. મારે ઉત્સાહ આ વખતે અપૂર્વ છે તેને ભંગ ન કર.”
“પિતાજી ! મને જ આપ આજ્ઞા કરે, સર્વ શત્રુઓની હું બરાબર ખબર લઈશ. મને પરાક્રમ બતાવવાને આવે રૂડા અવસર ફરી કયારે મળશે? આવી રેગગ્રસ્ત સ્થિતિમાં હું હયાત છતાં આપ જાઓ તે ખચિત મારા જીવવામાં પણ ધૂળ પડી.”
તારો આટલે બધે રણોત્સાહ છે તે ઠીક ત્યારે મારી સાથે ચાલ.” મહારાજ અનરણ્યરાજાએ પુત્રને સાથે આવવાની અનુમતિ આપી.
પણ બાપુ! મને પોતાને એકલો જ જવા ઘ, આવી સ્થિતિમાં આપ શા માટે સાથે આવે છે? શત્રુઓની ખબર હું ક્ષણમાત્રમાં લઈ શકીશ. રેગગ્રસ્ત શરીરથી માર્ગમાં આપને કેટલીક પીડાઓ સહન કરવી પડશે.” : “મને એની કંઈ પરવા નથી. એના કરતાં શત્રુઓ મારી હાંસી–મશ્કરી કરે કે મને નિર્માલ્ય ગણે એ મને કાંઈ ઓછી પીડા નથી ! શત્રુઓના એ શબ્દોએ મને એટલે તે તેજસ્વી બનાવી દીધો છે કે એવાં વચન બોલનારા શત્રુઓને મારૂં પરાક્રમ બતાવું ત્યારે જ મને શાંતિ થશે–આરામ થશે. માટે જ હું પોતે યુદ્ધે ચઢવા માગું છું.” -. છેવટે પિતા-પુત્ર અને યુદ્ધ જવા માટે તૈયાર થયા.
