________________
(૧૩) ન જાય ત્યાં લગી તે કેઈપણ સ્થળે સ્થિરવાસ કરી શકતો નથી. દેવતા, મનુષ્ય, નારકી અને તિર્યંચ એ ચારે ગતિમાં જન્મ– મરણ કર્યા કરે છે. એ નિકળે છે નિગેદમાંથી તે મે પહોંચે ત્યાં સુધી એને જરાય શાંતિ મળતી નથી. મોક્ષે જાય ત્યારે જ તે અનંતસુખને ધણી થાય છે. અનંતકાળ પર્યત ત્યાં રહેવા છતાં પાછા આવવાપણું નથી. એ સત્યસુખનું વર્ણન કરવાની કેઈ મનુષ્યપ્રાણીની શક્તિ નથીએ તે એના અનુભવી જ જાણી શકે. ખુદ તીર્થકર ભગવંતે પણ એને અનુભવ કરતા આપણને કહી રહ્યા છે કે-ભાઈઓ! સંસારના બાઢાસુખેને ત્યાગ કરી મોક્ષના શાશ્વત સુખને અનુભવ એકવખત , કે એમાં કેવું અનુપમ સુખ રહેલું છે. આપણે પણ જ્યાં સુધી એ સુખ ન લઈએ ત્યાં સુધી શાંતિ નથી-આરામ નથી એમ નક્કી સમજજો. એ મોક્ષસુખની ઇચ્છા પણ મોટા ભાગ્ય વગર થતી નથી.” | મુનિવરના ઉપદેશનું શ્રવણ કરતા એ બને નર૫તિઓ અંજલિ જોડતાં બોલ્યા. “ભગવદ્ ! અત્યારે તે અમે દીક્ષા લેવાને અશક્ત છીએ, પણ ભવિષ્યમાં અમે ઈચ્છીએ છીએ કે અમને દીક્ષા લેવાનું મન થાય, એવા અમારા પુણ્ય
દય જાગે. ”
અસ્તુ! જેવી તમારી મરજી, પણ ત્યાગમાર્ગ તરફ 'પ્રીતિ રાખજે.” મુનિવરે કહ્યું.
