________________
(૧૭) ફની અદાલતમાં તે તમારે કબુલ કરવું જોઈએ, સમજ્યા. લલચાવીને પણ તમે મને જવા દીધી હતી તે હું પણ મહારાજ પાસે ફર્યાદ ન કરત પણ સરસ્વતી આગળ બેલતાં અટકી પડી.
પણું -શું બેલ, ઝટ બેલ, એટલે હું એને ઈન્સાફ કરી નાખું.” રાજાએ કહ્યું. "
“મહારાજ ! કહેતાં મને શરમ આવે છે. મને એકલી ધારીને તમારા ભટ્ટજીએ મને સપડાવી.”
“જુલમ ! જુલમ! મહારાજ!તમારા ભટ્ટજીને તો?” પૃથ્વીદેવી બેલી. “મહારાજ! એને જન્મકેદની શિક્ષા કરે.”
બસ એમજ થવું જોઈએ, એને ગુન્હ સાબીત થયે છે–પૂરવાર થયે છે.”
મહારાજ ! ક્ષમા કરે! ક્ષમા કરો!” ભદજીએ પ્રાર્થના કરવા માંડી.
આવા ગુન્હા કરીને છટકી જવા માગે છે, હરામખેર !” રાજાએ કહ્યું. “તને શિક્ષા કરવાનું કામ હું આ બાળાને જપું છું. બાળા! કહે, તું જ એને શિક્ષા કર !”
“કેમ ભટ્ટજી! મારી શિક્ષા સહન કરવાને હવે તૈયાર થઈ જાવ.” મહારાજ તરફ ફરીને બેલી “મહારાજ ! એને જન્મ પર્યત મારે કેદી બનાવી છે. મારા પિતાના કેદખાનામાં રિશજ રહે.” . .
