________________
સાસુસસરા પ્રત્યે વહનાં કર્તવ્ય
પિતૃગૃહ છોડી પતિમંદિરે સંચરતી નઢાસ્ત્રીએ બાળપણમાં પતિનેહનાં જે જે મીઠાં સ્વપ્નાં સેવ્યાં હોય છે તે જ એક આશાનું બિંદુ તેને આવો મહાન ત્યાગ કરવા પ્રેરે છે. તે પ્રેરણાના બળે જ તે નવા ક્ષેત્ર પ્રતિ આકર્ષાય છે.
પ્રાણીમાત્રમાં સ્નેહની લાગણી હોય છે. તે સ્નેહનું વહન જ્યાં જ્યાં વહેતું જુએ છે ત્યાં ત્યાં સત્વર મળી જાય છે. આવી ભિન્નભિન્ન સરિતાઓ વિશ્વકુંજમાં વહી રહી છે. એ સ્નેહમાં જેટલી અવિકૃતિ તેટલાં જ તેમાં સૌહંદ, સુખ અને સ્થિરતા ટકવાનાં, અને જ્યારે વધતાં વધતાં તે સ્નેહ સાવ નિર્વિકારી એટલે વિશુદ્ધ પ્રેમમાં પલટાઈ જાય ત્યારે જાતિ, મત તથા મતિના ભેદોને તે જ સમયે વિલય થવાને અને સ્ત્રીભાવ તેમ જ પુરુષભાવથી પર થઈ તે ઉર્જવલ આત્મા આખા વિશ્વની એક અખંડજ્યોતિને ચિરાગ બની જવાને.
- પતિ અને પત્નીનું સહકારી જીવન પણ તે સ્નેહના વિકાસ અર્થે યોજાયું છે, રજોગુણના સંસ્કારોને ભોગવી લઈ સાત્વિક ભાવનાક્ષેત્રમાં ઊડવા માટે તે બન્ને ગૃહસ્થાશ્રમરૂપી પંખીની પાંખારૂપ બને છે. અહીં તે દમ્પતીનાં માતાપિતા તે બન્ને પાંખોનાં સંરક્ષક છે. રખેને તે પાંખે ફ્લેશ કે વિકારના શસ્ત્રોથી કપાઈ જાય ! તે સારુ તે બાળપણથી જ તેમનામાં સુસંસ્કારે રોપે છે અને પુખ્ત થયા પછી તેમનામાં ધર્મપ્રજા
