________________
શ્રી દેવકુમાર ચરિત્ર ભાષાંતર. ( ૧૭ ) પુત્રને પિસતે છે. તે જોઈને ભય પામેલ શેઠ વિચારવા લાગ્યા કે “અત્યારે મારે અવસાન કાળ આ જણસ છે. દેવીનું વચન મિથ્યા થાય નહીં. મેં તે વખતે પુત્ર પ્રાપ્તિની ઉત્સુકતામાં દુપુત્ર પણ થાય તે થાઓ, એમ માગવાની ભૂલ કરી હતી. આ પુત્રે પ્રથમ' મારા સર્વે દ્રવ્યને વિનાશ કર્યો એટલે દ્રવ્યરૂપ પ્રાણ લીધા, હવે બીજા પ્રાણ રહ્યા છે તેને આ હકીકતની ખબર બહાર આવતાં વિનાશ થશે. આ જગ્યાએ સવારે રાજપુરૂષ આવશે અને આ ચેારીની હકીકત જાણશે એટલે તેના ચાર તરીકે મારા પુત્રને પકડવાથી મારા વંશને પણ વિચછેદ થશે. માટે જે રીતે વંશ વિચ્છેદ ન થાય તેમ મારે કરવું જોઈએ. પણ તે શી રીતે કરું? હું દૂર હતે. ત્યાં પુત્ર તે સાહસ કરીને આમાં પેસી ગયો, જેથી હું તેને અંદર પેસતાં રોકી શકાય નહીંહવે હું આ અપદ્વારથી અંદર પેસી શકું તેમ નથી.” * આ પ્રમાણે વિચારી શેઠે આમતેમ આંટા માર્યા પછી તો તે પણ સાહસ કરી ધષ્ઠતાનું આલંબન કરીને તે સંધીવાળા માર્ગે અંદર પુત્રને જોવા માટે પેઠા. એટલે તે ખાત્રને મેઢે પથંકના ત્રણ પાયા જોયા. તેથી પુત્ર અહીંજ છે, એમ તેણે જાણ્યું. તરતજ “હે દુપુત્ર!” એમ કહીને તેને બેલા. પુત્રે તેને દીઠા. શેઠે કહ્યું કે “આ પાપથી પાછા વળ.” એટલે પુત્ર બલ્ય કે-“હે તાત ! કામ થવાનું થઈ ગયું છે, માટે હવે બેલશે મા.” પિતા આઘે જઈને જુએ છે ત્યાં તે પુત્રે જે ચે પાયે ખેંચે તેજ રાજ નિદ્રા- - માંથી જાગી ગયે. પછી તે તલવાર લઇને તૈયાર થાય છે ,
