________________
'(ર૬) પિતાની રક્ષા જળમાં નાખવી. -જવા માટે સીપાઈઓ આપીશ, જેથી તું નિવિદને જઈ શકીશ.”
કમળશ્રીએ તે વાત કબુલ કરી એટલે ત્યાં રહેલા રક્ષાવાળા ક્ષાર ઉપર ધૂત રમવાનું ફલક (પાટીયું) મૂકીને વૃત રમવાનું શરૂ કર્યું. કેટવાળે પણમાં પિતાની નામાંકિત મુદ્રિકા મૂકી. તે કમળશ્રીએ જીતી લઈને પિતાને સ્વાધીન કરી. પછી તે “ હવે હું જઈશ.” એમ કહીને ઉઠી એટલે તેને છેડે વળગેલા કેટવાળને હાથ તેના ડોકમાં રહેલી લાંબી મુક્તામાળાને અડ્યો. કમળશ્રીએ લઘુલાઘવીકળાથી ‘તરતજ માળા ગેડી નાખી એટલે તેના મેતીઓ નીચે પડવ લાગ્યા. એ પ્રમાણે ઘણા મોતી પડી જવાથી કમળશ્રી બેલી કે-“હવે આ ક્ષારમાંથી મારા મતી શી રીતે જડશે? તમે તે મારી માળા ગેડીને બહુ ખરાબ કર્યું. શા ભંગ લાગ્યા કે હું અહીં આવી! હવે હું મારી માતાને શું ઉત્તર આપીશ?” એટલે કેટવાળ બે કે-“તું ખેદ ન કર, તારૂં એક પણ મેતી હું જવા નહીં દઉં અને જશે તે હું ભરી આપીશ. હમણુ આ ક્ષાર બધે વસૂવડે ભેળો કર અને તેમાંથી જેટલા તારા મતી મળે તેટલા ગ્રહણ કર.” આ પ્રમાણે કામદેવના આણથી હણાયેલા કોટવાળે રાજાનો હુકમ ભૂલી જઈ તે કમબશ્રીમાં તગત ચિત્તવાળો થઈને કહ્યું. પછી ત્યાંથી કમળશ્રીએ ક્ષાર બધો આઘે કરવા માંડ્યો કે જેથી તે નદીના તીર પાસે પહોંચી ગયે. એ રીતે રાખ નદીમાં નાખી દેવાની ધારણા તેણે પાર પાડી. અને તેમાંથી કમળાશ્રીએ પિતાના મોતી બધા વીણ લીધા. છેવટે કેટવાળે કહ્યું કે- “આ મારી વીંટી તમે જીતી લીધી છે તે કાલે તેની કિંમત મેકલીને હું મંગાવી લઈશ.” આ પ્રમાણે કહી તેને તાંબૂળ આપીને પોતાના
