________________
કબીર વાણું.
(૨૬૪) સુમરન સુરતિ લગાય કે, સુખ કછુ ના બેલ;
બાહેર ૫ટ દેય કે, અંતરકે પટ ખેલ, ઇશ્વર સ્મરણમાં તારૂં સર્વ ચિત્ત રોકી સ્મરણરૂપ થઈ જા, ને પછી મહેડેથી સ્મરણ કરવું બંધ કર; બહારના બધા પડદા બંધ કરી, બહારની ઇદ્વિઓને વ્યવહાર બંધ કરી, પરંતુ અંતરના પડદા ખુલ્લા કરી અંતરની અનુભવ શક્તિને ખીલવ.
(૨૬૫). લેહ લાગી તબ જાનીયે કબુ છુટ ન જાય;
જીવતહિ લાગી રહે, મુવા માંહિ સમાય. માણસને ઇશ્વરની લેહ એવી લાગી જાય છે, જીવતાં જીવત છે તે જાયજ નહિં, પરંતુ મરણ વેળાએ, સર્વે દુઃખે ખમવા છતાં પણ તેના મનમાં પરમાત્માની જ યાદ રહે, ત્યારે જ જાણવું કે પરમાત્માની ખરી લેહ લાગી છે.
(૨૬૬) બુદ સમાના સમૂદ્ધએ, જાનત હય સબ કેય
મૂદ્ધ સમાના બુંદ, જાને બિરલા કેય. પાણીનું ટીપું સમુદ્રમાં સમાઈ જાય તે તે આખી દુનિયા જાણે છે, પણ આ સમુદ્ર એક ટીપાંમાં સમાઈ જાય તે તે કઈકજ વિરલ પુરૂષ જાણે છે. જ્યારે યોગી સમાધીની સ્થિતિમાં જાય છે, ત્યારે તે આખા વિશ્વ ચાને જગતને પિતાનાંજ અંતર હદયાકાશમાંજ જીવે છે, જે વાત સંસારી પુરૂષને સમજાતી નથી.
(૨૬૭) ભકત હાર હય સાંકડા, રાઇ દસમા ભાય; મનહિ જબ રાવત હો રહા, કયું કર શકે સમાય?
પરમેશ્વરને ભક્ત થવાને દરવાજે એટલે તે સાંકડે છે, જાણે રાઈને દસમે ભાગ, છતાં મન તરેહવાર વિચારેના જથ્થા એકઠા કરી પર્વત જેવું મોટું થઈ જાય, ત્યારે, એવા સાંકડા દરવાજામાં કેમ દાખલ થઈ શકે?
