________________
કબીર વાણું.
(૨૪૯) પથ્થર મુખ ના બેલહિ, જે શિર ડારે કુર,
રામ નામ સુમરન કરે, હુજા સબહિ જુ.
ગમે માથું કુટીને મરિયે, તોએ પથ્થર કાંઈ મુખથી બેલવાન છે? માટે તું રામ નામ જપ્યા કર, બાકી બીજું સર્વે છોડ.
(૨૫૦) કુબુદ્ધિ કે સુઝે નહિ ઉઠ ઉ૪ દેવલ જાય, દિલ દેહેરાકી ખબર નહીં, પથ્થર તે કહાં પાય? '
જેઓને ખરી સમજ નથી તેઓજ દેડતા દોડતા દેવળમાં જાય છે; માણસનું અંતઃકરણજ પરમેશ્વરનું રહેઠાણ છે એ વાત તેઓને ખબર ન હોવાથી બિચારા, પથ્થરનાં બાંધેલા દેવળમાં ઇશ્વરને શોધવા જાય છે, તે પરમાત્મા તેઓને કેમ મળે? (Know Ye not that Ye are the Temples of God and the Spirit of God dwelleth in Ye?-Christ.)
(૨૫૧) પથ્થર પાની પુંજ કર, પથ પગ મુવા સંસાર;
ભેદ નિરાલા રહે ગયા, કેઈ બિરલા હુવા પાર. - પથ્થર અને પાણી પૂછ પૂછ, અને માત્ર એવા બહેરના દેખા કરી, સંસારનાં સર્વે લેકે ડુબી મુવા છે; જ્યારે પરમાત્માને ભેદ તે બીજે જ છે, જે વાત કઈ વિરલે પુરૂષ જ જાણે છે અને તે સમજી ખરો રસ્તો પકડી પાર થઈ જાય છે.
(૨૫) મકકે મદિને ગયા, વહાલી હરકા નામ,
મેં તુજ પુછું હે સખી, કિન દેખા કિસ કામ? મક્કા-મદિનામાં ગયા તે ત્યાં માલેકનું નામ તે છેજ, પણ (મુસલમીન ધર્મવાળાઓને કબીરજ કહે છે કે, ઓ મારી બેહેન, તું મને
