________________
કબીર વાણી.
(૨૨) સહેજ સુન્યમેં પાઈયે, જહાં મરજી વહાં મન, કબીર સુન સુન લે ગયા, ભીતર રામ રતન. મન જ્યારે સુન્યમાં રહેતું થયું ત્યારે જ્યારે વિચાર કરતું બંધ પડે ત્યારે માણસ જ્યાં ગમે ત્યાં જઈ શકે છે, ત્યારે તે જાણે છે કે આ શરીર તે “હું નથી.” કબીરજી કહે છે કે મેં મારાં મનને, દુનિયાની બધી વસ્તુઓ માંથી તેરવી કહાડી એવું બનાવ્યું છે કે તે હવે ઇશ્વરમાંજ સમાઈ રહે છે.
(૨૦૦૩) ફુલ થે સે ગિર પડે, ચરણ કમળસેં દૂર કળીયેકી ગત અગમ હય, તો તે રામ હજુર.
જ્યારે કુલ બહેરથી સંપૂર્ણ ખીલીને પાકું થાય છે, ત્યારે તે કમળનાં પગ આગળથી યાને પિતાનાં મૂળથી દૂર થઈ જાય છે પણ કળીઓનું ખીલવું બેમાલુમ હોય છે યાને તેઓ અંદરથી ખેલે છે, અને તેથી તેઓ ઇશ્વરની નજદીક જ હોય છે. અર્થાત, દુનિયવી વસ્તુઓમાં મેટાઈ છે એવું માની, જેઓ બહેરથી (કુલાઈને) મોટા થાય છે તેઓ પરમેશ્વરથી દુરજ થતા જાય છે, પણ કળીઓની પેઠે જેઓ અંદરથી ખીળતા જાય છે ચાને જેઓ પિતાનું અંતઃકરણ શુધ્ધ કરતા જાય છે તેઓ તે ઇશ્વરની વધુ નજદીક રહેતા થાય છે.
(૨૦૪). પાંચ ઇદ્ધિ છઠા મન, સત સંગત સુચંત, કહે કબીર જમ કયા કરે, જે સાત ગાંઠ ચિંત.
જ્યારે પાંચે ઈદ્ધિઓ અને મન નિરંતર સત્યને જ પકડી રાખે અને ઇઢિઓના વિષયે શેલતી બંધ પડે, અને મન દુનિયવી વિચાર કરતું અટકે, અને એ રીતે જેના બાહેર જવાના રસ્તા બંધ પડયા, તે માણસને જામ શું કરી શકવાને હતા?
