________________
કબીર વાણી.
(૧૦૦) મનખા જનમ પાયકે, જબલગ ભજીયો ને રામ; જૈસે કુવા જળ બિન બને, કે નહિં કામ,
પાણી વિનાને કુ જેમ નકામે હોય છે, તેમ મનુષ્ય જાતિમાં લીધેલ આ દુર્લભ જન્મ, ઇશ્વરની ભક્તિ વિના નકામેજ છે.
(૧૭૧) જુઠે સુખ સુખ કહે માનત હય મન મોદ જગત ના કાલકા, કછુ મુખમે કછુ ગેદ,
બોટાં સુખને ખરૂં સુખ છે એવું તું માની, તેમાં રાજી રાજી રહે છે, પણ એ કાંઈ તારૂં નથી, કારણ કે આ આખું જગત કાળને માત્ર ખેરાક છે, કે જેને કેટલેક ભાગ તેનાં (કાળનાં) મેહડામાં ચવાત હોય છે, ને બાકીને ભાગ તેના ખોળામાં પડેલો હોય છે.
(૧૭૨) જે દેખા એ વિનાશ હિ, નામ ધર્યા સે જાય; કબીર, ઐસા તત્વ ગ્રહે, જે સદગુરૂ દિયે બતાય.
આંખે દેખાતી જે વસ્તુઓ છે તે સર્વે નાશ પામવાની, જેનું નામ તેને નાશ છે જ; માટે હું (કબીર) તને કહું છું કે, જે તત્વ તારા સદ્ગુરૂએ તને દેખાડી આપ્યું હોય, તે (ખરાં) તત્વને જ તું પકડી રાખ.
૧૭૩) કબીર! આયા હય સે જાયગા, રાજા કિ ફકીર, કેઇ સિંહાસન ચટ ચલે, કેઇ બંધ જાત જંજીર.
એ કબીરા! રાજા, રંક કે ફકીર જેઓ આવ્યા છે યાને જન્મયા છે તે બધાં મરવાનાં, કોઈ રાજગાદી ભેગવી, તે કઈ બંદીખાનું અથવા દરિદ્રતા ભગવાને, પણ સર્વ કઈ જવાનું ખરું જ.
