________________
કબીર વાણું.
(૮૯). મનુષ્ય જન્મ તે દુર્લભ હય, નહિ વારમ વાર; તરવર તે ફલ ગિર પડે, બહેર ન લાગે ડાર
જેમ ઝાડ ઉપરથી એક ફળ નિચે તુટી પડ્યું તે ફરીથી ડાંખળીને વળગી શકતું નથી, તેમજ મનુષ્ય અવતાર પણ મેળવવાને એટલો દુર્લભ છે કે તે ફરીથી મળતો નથી.
(૯૦). કાસે સે નિંદભર જાગી જપ મોરાર;
એક દિન ઐસે સેગે, લાંબે પાંઉ પસાર.
એ દુર્લભ (મનુષ્યને) અવતાર મળ્યા પછી તું શા માટે ઉધાય છે? તું જગાય એટલું જાગ, ને જાગતે રહી ઇશ્વરનો જપ બને એટલે કર; હાલ ઉંધવાની શી જરૂર છે? એક દિવસ ઉંઘવાને તે આવવાને છેજ ત્યારે લાંબા પગ કરી ઉંઘવાનું જ છે.
(૯૧) કબીર! કેવલ નામકેજબ લગ દિવે બાત;
તેલ ઘટા બાતી બુજી, તબ સે દિન રાત. - હું કબીર કેહવાઉં છું, તે જ્યાં સુધી આ દીવો બળતો રહે છે ત્યાં સુધીજ; એકવાર તે દીવા માટેનું તેલ ઘટયું ને બત્તિ બુજાઈ ગઈ, ત્યારે તે પછી રાત ને દિવસ ઉંઘવાનું જ છેજ.
| (૯૨) મન તું મૈસા બાવરા, તેરી શુદ્ધ કર્યું છે? મત આયે સિપે ખડા, જલતે બેર ન હેય.
મનુષ્ય માત્રનું મન કેવું દધું ખાધું છે? તારી શુદ્ધિ તેં કેમ બેઈ દીધી છે? કાળ તારે માથે ભમે છે ને તને મરતાં પળને વાર લાગવાને નથી!
