________________
કબીર વાણી.
જાણ્યા વગર જેઓ ગયા તેઓએ પિતાના મુળને ગુમા, ચાને ઈશ્વરને ગુમાવ્યું. (પિછાણી શક્યા નહિ)
(૮૧) કબીર! યા તન જાન હય, શકે તે ઠેર લગાય
કે સેવા કર સંતકી, કે શેવિંદ ગુણ ગાય. કબીર! આ તારૂં શરીર તે ચાલ્યું જવાનું, માટે જ્યાં સુધી તે હાથમાં છે ત્યાં સુધી તું સાધુ સંતની સેવા કર, અને ઈશ્વરના ગુણ ગાઈ તેને પિછાણવાને યત્ન કર.
(૮૨) કહાં જાય કહાં ઉપને, કહાં જરાયે લાડ?
ન જાનું કિસ રૂખ તલ, જાય પડેગે હાડ. તું શા માટે એટલો બધે લાડ તારાં શરીરને લડાવે છે? કયાં ઝાડની નિચે તેનાં હાડકાં જઈને પડશે તે પણ તું જાણતો નથી?
(૮૩) આજ કાલ દીન પંચમે, જંગલ હેગી બાસ; ઉપર લેક હિ ફિરંગે, ઢેર ચગે ઘાસ. આજે કાલે યા પાંચ દિવસ પછી પણ, તું જંગળને રેહવાસી થવાને, ને તારી મટ્ટી જ્યાં પડી હશે તે જગા ઉપરથી લોકે ફિર હર કરશે, અને ઢેરો ચારો ચરશે.
(૮૪) રામ નામ જાજે નહિ. કિયા ન હરિસેં હેત;
તાસે જનુની ભારે મુંબ, પથ્થર પડયા પેત.
ઇશ્વરનું નામ શું છે તે તે જાણ્યું નહિ, ને માલેક સાથે તારું દિલ લગાડ્યું નહિ, તે તારી માતાને પેટે તું પથ્થરજ પેદા પડેલ ગણાય, અને તે ગરીબડીએ તારે ભાર ફેકટજ ઉપાડેલો કહેવાય.
