________________
૨૨
કબીર વાણી.
(૬૨) ગુન ઇંદ્ધિ સહેજે ગઇ, સગુરૂ ભયે સહાય; - ઘટમેં બહા બિરાજયા, બક બક મરે પલાય.
પરમેશ્વર સાથે ખરેખર મેલાપ કરાવી શકે એવા ગુરૂએ જ્યારે મને મદદ કીધી ત્યારે, મારા સર્વ તમે-ગુણ જતા રહ્યા, સર્વ રજોગુણે જતા રહ્યા, ને સર્વ સત્વ-ગુણો પણ (થડે વાર) મળે નહિ થઈ ગયા, તેથી મારી છયે ઇન્દ્રિઓ પણ જતી રહી ને એ બધું જે થઈ ગયું, તે મારી કાંઈ કેશથી નહિ થયું, પણ પિતાની મેળેજ થઈ ગયું. સર્વ ગુણે ને સર્વે ઇક્રિએ જતી રહી, ને હૈયામાં પરમાત્મા બિરાજેલા દેખાયા, તેમની સાથે રૂબરૂમાં મેલાપજ જ્યાં થયો, તે હવે પરમેશ્વર માટે વિશેષ બલવાની જરૂર રહી નહિ.
(૬૩) કબીર, હદકા ગુરૂ હય, બેહદકા ગુરૂ નહિં;
બેહદ આપે ઉપજે, અનભવકે ઘર માંહિં. કબીરજી કહે છે કે, હદ છોડવવા માટેજ ગુરૂની જરૂર છે. પછી બેહદમાં ગુરૂની જરૂર રહેતી નથી; બેહદ પિતાની મેળેજ પિતાના આત્માનુભવથી પ્રાપ્ત થાય છે.
(૬૪) નિરાધાર સે સાર હય, નિરાકાર નિજ રૂપ; નિશ્ચલ જાકે નામ હય, ઐસા તત્વ અનૂપ,
આ સંસાર આકારવાળે આપણને દેખાય છે, છતાં તે નાશવંત હોવાથી નિરાકારજ છે. આ આપણું શરીર પણ તેજ રીતે નિરાકાર છે. જે હમેશાં રહેવાવાળું તત્વ છે તેજ તત્વ ખરૂં નામવાળું છે, અને તે તત્વની ઉપમા કંઇ આપી શકાય તેમ નથી, યાને તેને નામ નિશાન છેજ નહિ.
