________________
ઈશ્વરને કબીરે કેમ જે.
પિછા, અને ચારે વેદો જેની વાત સમજાવી શકાય નથી, તે ) સાહેબની સેવામાં હું ખડે રહ્યો.
(૫૯) કન્ડ ઉપર બસત હય, મેરા સાહેબ સહે; જાકે રૂપ ન દેખ હય, સે અંતર મિયા મોહે.
કંથને મથાળે, (યાને જરશ્તીઓમાં જેને ગરેથમાંન કહે છે તેની ઉપર) જે રહે છે તે મારે સાહેબ છે, અને જેને આકાર, લીટી કે આકૃતિ કાંઈએ નથી, તે (ઈશ્વર) મને મારા (અંતર) માંજ મળે.
(૬૦) મેં થા, તબ હરિ નાહિં, અબ હરિ હય મેં નાહિં; સકલ અંધેરા મિટ ગયા, દિપક દેખા માહિં.
હું અમુક માણસ છું.” એવું જ્યાં સુધી મને દેખાતું હતું, ત્યાં સુધી મને ઇશ્વરનાં દર્શન થતાં નહિ! હાલ મને પરમાત્માનાં દર્શન થાય છે ત્યારે “હું અમુક માણસ છું,” એવું મને દેખાતું નથી; ઇશ્વરરૂપી દીપક મારાં હૈયામાં મેં જોયે, ત્યારે મારે પિતાને અને સારી દુનિયાને લગતી કઈબી વાત વિષે મને અજાણપણું રહ્યું નથી.
(૬૧) કરતમ કરતા ના હતા, ના હતા હાટ ન પાટ; જા દિત કબીરા રામજન, દેખા ઔઘટ ઘાટ.
જ્યારે હું (કબીર) ઇશ્વરને સેવક થયો, ને જ્યારે હું અચળ પદને પા ચાને કદી નાશ ન પામે એવાં સ્થાને પુગ્યો, ત્યારે હાટ અને પાટ તથા કર્તા અને કર્મ સઘળું મારાંમાંથી ચાલી ગયું. અર્થાત જ્યારે અંતર આત્માનું ભાન થાય છે ત્યારે તેને બહારને સંસાર તથા કર્તા-કર્મ સઘળું મળે નહિ થઈ જાય છે, એટલે કે જેનાર “હું” જુદે, ને જેવાની “વસ્તુ” બીજી સામે હોય એવું કશુંએ ત્યાં હોતું નથી
