________________
२७४
કબીર વાણું.
(૮૯૩) પાની કેરા હિમ હવા, હિમ ગયા બહેલાય; કબીર જે થાસે ભયા, અબ કછુ કહાં ન જાય.
જેમ પાણીનું બરફ થઈ જાય છે, ને બરફ પિગળી પાણી થઇ જાય છે, તેમ હું (કબીર) જે અસલમાં હતો તે પાછો થઈ ગયે, ત્યારે મને બીજી તરફ જવાનું રહ્યું નથી. સારાંશ કે જે અસલ પવિત્ર હાલતમાંથી મન નિકળ્યું હતું તેવું પાછું થઈ ગયું ને મોટાં પવિત્ર મનને મળી ગયું એટલે તે પાછું દુનિયવી ચીજો પર જતું નથી.
(૮૯૪). પાંચ સગી પિયુ પિયુ કરે, છઠ્ઠા સુમારે મન;
આઇ સુરત કબીરકી, પાયા રામ રતન. મારી પચે ઇદ્રિ પરમાત્માને પિકાર કરવા લાગી, ને છડું મારું મન તે પણ પરમાત્મામાંજ ભરાયું ત્યારે મારું જે અસલ સ્વરૂપ હતું તે ( બુ) સ્વરૂપ થઈ ગયું, અને મને ઇશ્વરી ખજાને મળી ગયે.
(૮૯૫). થા૫ન પાછ મન થીર ભયા, સદગુરૂ દિની ધીર; કબીરે હિરા બનાઝીયા, માન સરોવર તીર.
જ્યારે મનને આ થાપણ મળી ગઈ ત્યારે તે તદન શાંત થઈ ગયું, ને ત્યારે સદ્ગુરૂએ મને ધીરજ આપી. તે પછી મેં (કબીરે) તે હીરે (પરમાત્મા) ઝડપે કે જે મને માન સરોવર ઉપર જડ.
(૮૯૬). પંખી ઉડા ગગન, ધડ રહા પરદેશ પાની પિવે ચાંચ બિન, ભુલી ગયા ત્યાં દેશ.
તે પક્ષી આસમાન ઉપર ઉડી ગયું, પણ તેનું ધડ યાને શરીર તે પરદેશમાં જ રહી ગયું, તે પક્ષીની ચાંચ નહિ હતી, છતાં તેણે ત્યાંનું પાણી પીધું, ને પિધાથી પોતાને નીચલો દેશ (દનિયવી ભાન) ભુલી ગયું.
