________________
૨૭૦
કબીર વાણું.
જ્યાં આકાર કે રંગને
મળી શકાય છે. એ હાલત એવી છે કે પણ હેત નથી.
ખ્યાલ
(૦૭૯) હમ વાસી વહાં દેશકે, પીંડ બ્રહ્મન કછુ નહિ,
આપ પર દોઉ બિસરા, સેન મિલાવા નહિ. (તે પછી) એવી એક હાલત આવી કે જ્યાં, હું પોતે અને ઈશ્વર જુદા હોય, એવું પણ જતું રહ્યું. જ્યાં ઇસારે કરવાનું પણ કાંઇ રહ્યું નહિ. પણ તે હાલત એવી છે કે જ્યાં “હું પણું” પણ “હું છું” એવું ભાન જતું રહે છે, એટલે પરમાત્મા મળે ત્યાં “બ”ને ખ્યાલ હોતું નથી, અને જેનાર એક, અને જોવાનું બીજું એવું “બેપણું” ત્યાં હોતું નથી.
(૮૮૦). તેજ પુંજ દેહરા, એર તેજ પુંજકા દેવ, તેજ પુંજ ઝરમર ઝરે, તહાં કબીરા સેવ.
ત્યાં પુંજવાનું દેહેરું હતું તે પણ પ્રકાશજ હતું, અને દેવ તે પણ પ્રકાશજ હતે; જ્યાં સર્વત્ર પ્રકાશ ઝરમર ઝરતો હતો ત્યાં કબીર જઈ લાગે.
(૮૮૧) સુન્ય મંડળમે ઘર ગયા, બાજા શબ્દ રસાલ; રેમ રેમ દિપક ઝરે, પ્રગટા આપ દયાલ,
મારૂં રહેવાનું સુચમાં થઈ લાગ્યું, કે જ્યાં માત્ર તે (ગુપ્ત) શબ્દને જ અવાજ થયા કરતો હતો, અને જ્યારે આપ ચાને પરમાત્મા મારામાં જાહેર થયા, ત્યારે મારાં રૂવે રૂવે પ્રકાશ પ્રસરી રહ્યો અને ત્યાં પ્રકાશ શિવાય બીજું કાંઇજ રહ્યું નહિ.
