________________
પરમાત્મા મળ્યા પછીનું હાલતનું ખ્યાન.
૨૬૯
(૮૭૫) હમ વાસી વહાં દેશકે, જહાં અવિનાશીકી આન,
સુખ દુખ તહાં વ્યાપે નહિ, સબ દિન એક સમાન. હું તે દેશને રહેવાસી થઈ ગયો, કે જ્યાં અમગી રહેલી છે, અને જ્યાં નાશ છે જ નહીં. ત્યાં સુખ અને દુઃખ (જે આ નિચલી જહાનમાં માણસને લાગે છે) તેવું કાંઈએ નથી, પણ બધા દિવસ એકસમાન હોય છે, અને સર્વત્ર (સુખી) હાલતમાં છવ રહેલો હોય છે.
(૮૭૬). હમ વાસી વહાં દેશકે, જહાં બારે માસ બિલાસ;
પ્રેમ કરે બિકસે કવલ, તેજ પુંજ પ્રકાશ. હું તે દેશને રહેવાસી થયું કે જ્યાં બારે માસ યાને નિરંતર સુખ જ છે, અને જ્યાં પ્રેમને ઝરો વહી તેમાંથી મિઠું અમૃત નિકળે છે, અને જ્યાં નિરંતર ઝળતી રોશની (પ્રકાશ)ને જશે માત્ર રહેલો છે. '
(૮૭૭) હમ વાસી વહાં દેશક જાત વરણ કુલ નાહિ; શબ્દ મિલાવા છે રહા, પર દેહ મિલાવા નહિ.
હું તે દેશને રહેવાસી થઈ ગયે, કે જ્યાં જાત-વરણ કે કુળ જેવો કાંઈ (અંતર) હોતો નથી, પણ જ્યાં (તે ગુપ્ત) શબ્દથી જ મળી શકાય છે, પણ આ શરીરથી ત્યાં મળી શકાતું નથી. અર્થાત-આ દેહથી હું અલગ થઇ ગયે.
(૮૭૮) હમ વાસી વહાં દેશકે રૂ૫ વરન કછુ નાહિ,
સેન મિલાવા છે રહા, સબ્દ મિલાવા નહિ. (તે પછી) એવી હાલત થઈ કે જ્યાં આકાર કે રંગ જેવું પણ કહ્યું રહ્યું નહિ–ત્યાં શબ્દનું પણ કામ રહ્યું નહિ, પણ ત્યાં માત્ર ઇશારાથીજ
