________________
૨૫૮
કબીર વાણી.
(૮૪૦) જ તમે બિરહા બસે, તા તન લેહુ ન માંસ ઇતના બહેન હિ ઉબરા, હાડ ચામ ઓર શ્વાસ.
જેના હૃદયમાં પરમાત્મા તરફ પ્રેમ પ્રકાશતો થયો તે માણસનાં શરીરમાં લેહી અને માંસ ઘણું નહિ હોય, તેની કશી ચિન્તા નથી; તેનું ચામડું, હાડકાં અને શ્વાસ (પ્રાણ) ચાલતું હોય એટલું જ બસ છે.
અર્થાત–પરમાત્માની રાહ પર ચાલતાં માણસને દુઃખ આવે અથવા તેનું શરીર નબળું પડી જાય, તેની કોઈ ચિંતા કરવી નહિ; કારણ આ શરીર તો એકવાર પડવા (મરવા)નું જ, અને જ્યારે દુનિયવી લોભ લાલચ માટે, માણસ ફેકટની જંજાળે ઉઠાવી પિતાને કષ્ટ આપે છે, ત્યારે પરમાત્માની રાહમાં ચાલવાને અને પરમાત્માને મેળવવા માટે, આપણું શરીરને કષ્ટ આપવું તેમાં શું ખોટું છે? પૈસે ટકે માણસને સુખ આપી શકતા નથી, જ્યારે પરમાત્માના મેલાપથી તે અમર (હંમેશનું) સુખ પ્રાપ્ત કરી શકાય.
(૮૪૧) બિરહા કુંડી ભુંડ પડે, દરશન કારન રામનું
જીવત દરશન ના દિયે, ખુવે નહિ કામ. કબીર કહે છે કે પરમાત્માનાં દર્શન કરવા માટે શરીર ઉપર સેંકડો દુખ આવી પડે તો પણ તેની પરવાહ કરવી નહિ, પણ ભકિત એજ કરવી કે ઓ પરમાત્મા! જીવતા જીવત તારી સાથે મેળાપ થાય; મુવા પછી તારાં દર્શન થાય એવું હું માંગતે નથી.
(૮૪ર) મુ પિછે મત ભિલો, કહે કબીશ રામ; લોહા માટી મિલ ગયા, તબ પારસા કયા કામ?
એ પરમાત્મા! મરણ બાદ હું તને જોવા માંગતા નથી કારણ કે લોઢું કીટાઇને મટી થઈ ગયું પછી પારસમણુની શી જરૂર ? અર્થાત–માણસને આ
