________________
૨૫૦
કબીર વાણી.
(૮૧૪) ખેત ન છોડે સુરવા, જે દોઉ દલ માંહિ, આશા જીવન મરકી, મનમે આને નહિ.
ખરે શુરવિર પુરૂષ કદી પણ લડાઈનું મેદાન છોડતા નથી પણ બને લશ્કરમાંથી લડત આગળ વધે છે, કારણ કે તેનાં મનમાં જીવવાની આશા કે મરવાને ભય જરાએ રહેતો નથી, પણ તેનાં વિચાર માત્ર પિતાના માલેક માટે લડવાના ધર્મ (ફરજ) ઉપરજ રહેલા હોય છે.
સારાંશ-કે જે પરમાત્માની રાહ ઉપર ચાલે છે તે કદી પણ પિતા વિષે કાંઈ પણ વિચાર રાખતા નથી.
(૮૧૫) ભાગે ભલા ન હયગી, મેં મારી ઘર દૂર શિર સાહેબ સંપ, સચ કહેકે સૂર.
શુરવિર પુરૂષ જાણે છે કે મેદાનમાંથી નહાવાથી તેનું ભલુ થવાનું નથી, તેમજ તેને ભય હોય છે કે મારું (પરમાત્માને પુરવાનું) ઘર ઘણું દુર છે, અને પિતાનું માથું તે પરમાત્માને સેંપવાનું છેજ. ત્યારે તે શુરે શા માટે અન્ય વિચાર કરે?
(૮૧૬). જે શિર સપા સાંઇકે, વહ શિર ભયા સનાથ, કબીર કે ઉબરન ભ, જાકા તાકે હાથ
જેણે માથું પરમાત્માને સેપ્યું તેણે, પોતાનાં માથાને બળવંત ધણુના હાથમાં આપેલું કહેવાય; કારણ કે માથું તે માલેકનું જ (આપેલું) છે ત્યારે તેને હવાલે કરી મેં (કબીર) તે મારું કલ્યાણ કરી લીધું છે.
