________________
૨૧૪
કબીર વાણી.
(૭૦૦)
મખ્ખી ગુડસે ગઢ ગઇ, પાંખ રહિ લપટાય; સીસ પટક કર ઘસે, સ્વાદ દેહિ ગુમાય.
માખીને ગાળ ભાવે છે તેથી તે ગાળના રસપર બેસે છે ત્યારે તેની પાંખા તેમાં લપટાઇ જાય છે ને તેમાંથી માહેર નિકળવાને માથું પટકી મરી જાય છે તાયે છુટી શકતી નથી; અને જીભના સ્વાદને લિધે પેાતાના જાન ગુમાવે છે તેમજ માણસ પણ જીભના સ્વાદને લીધેજ પાપા કરે છે અને પેાતાની દેહને નુકસાન કરે છે.
(૭૦૧)
આધી આર સુકી ભલી, સારી સુખ સંતાપ; જો ચાહેગા ચાપરી, તે મહાત સહેગા બાપ.
અરધી અને સુકી (સાદું જમણ) રોટલીજ આપણે માટે ઠીક છે, કારણ કે ઘણું ખાવા જતાં દુ:ખ આવે છે, માટે તું જે સ્વાદનાં, પકવાન માંગ્યા કરશે તેા પછી “ એ ખાપારે” “એ બાપારે” એવી બુમેા મારવી પડશે.
અર્થાત-સાદા સુતરો ખારાક લેવામાંજ શરીરની તનદાસ્તી જળવાય છે, પણ જે માત્ર જીભના શાખને ખાતર તરેહવાર વસ્તુ ખાય છે તેને શરીરનાં દુ:ખો ઉત્પન્ન થાય છે, અને ત્યારે તેને પસ્તાવા થાય છે.
(૭૦૨ )
ખાટાં મિઠાં દેખકર, જીલ્યા ધર લે નીર; તખલગ અને પાકા નહિ, કાચા નિપટ કંઠીર.
ખાટુ મિઠું જોઇને, મેહડામાં પાણી છૂટે ત્યારે જાણવું કે, મન હજી પાકટ થયું નથી, પણુ કાચું ચાને અજ્ઞાન છે, યાને આપણને તનદારતીના કાચદાની ખબર નથી
