________________
૨૦૦
કબીર વાણી.
(૫૩) મુરબી દેતા હય, કપડા લત્તા આગ,
જીવત નર ચીંતા કરે, વાકે બડે અભાગ. દરેકને તેનાં મરણ બાદ શરીરને કફન, આગ, પાણું વગેરે તે (પરમાત્મા) પિહોંચાડે છે, તે પછી જીવતા જીવત જે માણસ પોતા માટે ચિંતા કરે તેને ખરેજ અભાચાપણું લાગેલું હોવું જોઈએ?
(૬૫૪). આશા તે એક રામકી, દુજી આશ નીરાશ નદી કીનારે ઘર કરે, કછુ ન મારે ખાસ,
પરમાત્મા શિવાય બાકી સર્વે વસ્તુઓની આશા કીધેલી ફેક્ટ છે; નદીની પાસે રહેતા હોય તેઓ કદી પણ તરસે મરતા નથી, તેમ જે પરમાત્મા ઉપર વિશ્વાસ રાખે છે, તે કદી પણ નિરાશ થતા નથી.
(૬૫૫) પિછે ચાહે ચાકરી, પહેલે મહીના દેય;
તા સાહેબ સીર સપતે, કયું કસકતા હય દેહ
જે ધણી પહલ્લાં પગાર આપે ને તે પછી આપણુ પાસે ચાકરી (ભક્તિ) માંગે એવા મહાન સાહેબને તારું માથું આપવાને કાં તું બિહે છે? તેની ઉપર ભરોસે રાખ.
(૬૫૬) ચિડીયા પ્યાસી સમૂદ્ર ગઇ, નિર ન ઘટયા જાય;
એસા બાસન ન બના, જામે સમુદ્ર સમાય.
ચલિ તરસી થઈને સમુદ્રનું પાણી પીવા ગઈ, તેથી કાંઈ સમુદ્રનાં પાણી ઘટી જતાં નથી, કારણ કે એવું કે ઈ મેટું વાસણ નથી કે જેમાં સઘળું પાણી સમાઈ જાય; તેમ પરમાત્મા એવો મેટે દાતાર છે કે તે સર્વે કોઈને આપ્યા કરે છતાંએ તેનું કાંઈ ઘટી જતું નથી.
