________________
૧૯૪
કબીર વાણુ.
(૬૩૫) ધીરજ બાધ તબ જાનીયે, સમજે સબકી તિ; ઉનકા અવગુણ આપમે, કબ ન લાવે મીત.
ખરે ધીરજવંત અકકલને માણસ તેજ કે જે સર્વની આદત સમજી સર્વને સ્વભાવ સંભાળી લે, પણ તે કદી પણ અધીરે થાય નહિ અથવા સામાને અવગુણ પિતામાં લાવે નહિ. અર્થાત-સામા ધણીની સ્થિતિ જોઈને વર્તવું યાને સામે ધણું ગુસ્સો કરે, પણ પોતે કદીએ ગુસ્સે થવું નહિ...પણ મનની શાંતી જાળવી રાખવી.
(૬૩૬) સાહેબકી ગત અગમ હય, તું ચલ અપને અનુમાન ધીરે ધીરે પાઉં પર, પહેચેગા પ્રમાન.
સર્વેને સમજ પડતું નથી કે જગતને પરમાત્મા કેમ ચલાવે છે, માટે તારી શક્તિ મુજબ ચાલ્યા કર, ને ધીરે ધીરે પણ મકકમપણે પરમાત્માપર વિશ્વાસ રાખીને ચાલશે, તે જરૂર તે સુખી ધામે (પરમાત્માની નજીક) તું પુગી જશે.
