________________
જેનાં કામ તેજ કરે.
૧૭૯ કેઈને નથી” એવી બેટી વડાઈ કર્યા કરે, તે પિતાની (જ્ઞાનની) કિંમત ઓછી કરી નાંખે છે; એવાં માણસ કરતાં તો એક સંસારી યાને સાધારણ દુનિયવી વિચારવાળે માણસ ભલે, કે તે પિતાની મનમાં બીહત રહે છે, અને કેઈ આગળ બડાઈ દેખાડતું નથી.
(૫૯૦) કામી લયા ન કરે, મન માને શું લાડ; નિંદ ન માગે સાકરે, ભુખ ન માગે સ્વાદ,
જેને ઉંઘ આવતી હોય તેને ઓશીકું કે ગાદળાંની કોઇ પરવા હતી નથી, જેને ભુખ લાગી હોય તેને જન સ્વાદદાર છે કે નહિ તેને વિચાર હેતો નથી તેમ, જે સ્ત્રીઓના નાદમાં પડ હોય તેને કશી વાતની દરકાર કે લાજ લેતી નથી, પણ તે જ્યાં ત્યાં મર્યાદાને ભંગ કરે છે.
(૫૯૧) ભુખ લગી તબ કછુ નહિ સુજે, ધ્યાન જ્ઞાન સબ રેડીમેં; કહત કબીરા સુન ભાઈ સાધુ, આગ લગે એ પિઠીએ.
કબીર કહે છે કે એ સાધુ ભાઈ, તું સમજ કે જ્યારે કોઈને ભુખ લાગે છે ત્યારે તેને બીજું કશું સુઝતું નથી પણ તેનું બધુએ મન ખાવામાં ભરાઈ જાય છે, અને તેનું શિખેલું (જ્ઞાન) બધું જતું રહે છે, યાને જ્ઞાનની પિઠીને ગયા આગ લગાડી મુકે છે. અર્થાત-જ્યારે મન ઇદ્રિઓના ભગ ભેગવવા ઉપરજ આતુર રહે છે ત્યારે, તેમાં શું નુકસાન છે તે માટે જે કાંઈ શિખે હોય તે બધું ભુલી જાય છે, અને તેને યાદ આવતું જ નથી, કારણ કે તે ઇઢિઓના વિષયમાં સર્વત્ર લિન્ન થઈ જાય છે.
(૫૯૨). કામકા ગુરૂ કામીની, લોભિકા ગુરૂ દામ;
કબીરકા ગુરૂ રતિ હય, સંતનકા ગુરૂ રામ. કામી પુરૂષને ગુરૂ સ્ત્રી, લેમીને ગુરૂ પૈસે, જ્યારે મારો (કબીર) ગુરૂ તે સાધુ છે, ને સાધુઓને ગુરૂ તે રામ (પરમાત્મા) છે.
