________________
૧૫૬
કબીર વાણી.
(૫૧૧)
પઢિ ગુનિ પાઠક ભયે, સમજાયા સમ સંસાર; આપન તેા સમજે નહિ, વ્રુક્ષા ગયા અવતાર
શાસ્ત્રા ભણી ગણીને પંડિત થાય, ને લોકોને સ'સાર વિષે સમજાવે, પણ પુખ્ત જ્ઞાન પેાતાને ન હેાવાથી, પેાતાના જન્મ ખરખાનૢ જાય છે, તેની તેમને શુદ્ધિ હેાતી નથી.
(૫૧૨ )
પઢિ ગુનિ બ્રાહ્મણ ભયે, કિતી લઇ સંસાર; અસ્તુકી સમજન નહિ, જ્યુ. ખર ચંદન ભાર.
પુસ્તકો ભણી ગણીને બ્રાહ્મણ થાય, ને સંસારનાં લેકે તેની વાખવાખી ગાય, પણુ જેમ ગધેડાંને, તેની પીઠપર લાધેલી વસ્તુ શુ છે તેની ખબર હાતી નથી તેમ, આ પંડિતજીને શાસ્ત્રની મૂળ મતલબ શુ છે તેની કશી સમજ હાતી નથી.
( ૧૧૩ )
પઢત ગુનત રોગી લયે, ખડયા અહેત અભિમાન; ભિત્તર તાપ જગતકી, ઘડિ ન પડતી શાંત.
તે તેા માત્ર શાસ્ત્ર ભણી પંડિત તરીકે લાહેરી (અભિમાન) લેાકા આગળ દેખાડે એજ, પરંતુ તેનાં હૈયાંમાં તા જગતની વસ્તુઓના ખ્યાલા, અને તે મેળવવાની ઇચ્છાએ ભરેલી હોય છે, ને તેમાંથી તેનુ ધ્યાન જરાએ બાહેર નિકળતુ નથી.
( ૧૧૪ )
પઢે ગુને સખ બેદકા, સમજે નહિ ગમાર, આશા લાગી ભરમકી, યુ' કરીલચાકી જાર.
વેદ (શાસ્ત્ર) ને ઘણાં સારી રી1 વાંચી, ચા મેહાડેથી ખાલી જાય, પણ તેમાંના ભેદ શું છે તેનુ તે મૂર્ખને જ્ઞાન હોતું નથી, કારણ કે સાધારણ લેાકેા માફક, તેને પણ બધા પ્રકારની આશાઓ અને વેહમે રહેલા હેાય છે, અને કરાળિયાની પેઠે, તેની ઉપર માયાનાં બંધાણા ફરી વળેલાં હાય છે.
