________________
૧૪૮
કબીર વાણી.
(૪૮૨) જેસી બની મુખ કહે, તૈસી ચાલે નહિ, મનુષ્ય નહિ એ સ્વાન હય, બધે જમપુર જાહિ.
એથી ઉલટું, જેવું મેઢે બેલે તેવું આચરણ નહિ કરે તે માણસ નહિ પણ કુતરેજ છે, અને તે યમના હાથમાં સપડાયા કરવાને, યાને, દખી થયા કરશે.
(૪૮૩) થની બકની છેડ દે, રહેનીસે ચિત્ત લાય; નિરખી નિર પીયે બિના, કબહુ પ્યાસ ન જાય.
ત્યારે કબીર કહે છે કે –તું માત્ર બોલવાનું છોડી દે, ને માત્ર કરણી ઉપર ધ્યાન રાખ, અને નેક કામો કરવા ચિત્ત લગાડ, કારણ જેમ પાણીને જેવાથી તરસ મટતી નથી, તેમ નેક કરણ કીધા વિના માણસ નથી નેક બની શકત કે નથી સુખી થઇ શકતે.
(૪૮૪). કથતે બકત પચ ગયે, મૂરખ કેટ હજાર, કથની કાચી પડ ગઈ, રહેની રહિ સે સાર. મેહને ખાલી પટપટારે કરી, હજારેને કરોડે મૂર્ખાઓ પિતાને ભવ ગુમાવી ગયા છે; કારણ માત્ર માહડેની વાત કોઇ કામ આવતી નથી, પણ તે સાથે કરણી પણ તેવી ભલી હોય, ત્યારેજ દુનિયામાં માણસનું નામ અમર થઈ જાય છે.
(૪૮૫) જૈસી બાની મુખ કહે, તૈસી ચાલે ચાલ; સાહેબ સંગ લાગા રહે, તબહિ હેય નેહાલ.
જેવી (ભલી) વાણી મેહડામાંથી નિકળે, તે જ પ્રમાણે જે ભલી કરણી રાખે અને પરમાત્માને હાજર નાજર જાણી, નિત્ય સત્યને જ માર્ગે ચાલે, તે માણસ ખરે સુખી થાય અને પાર પડી જાય.
