________________
૧૩૦
કબીર વાણું.
(૪ર૬ ) મન મનતા મન માર દે, રાખે ઘટમેં ઘેહેર જનહિ ચાલે પુંઠ દે, તે અંકુશ દે દે ફેર.
એ તારૂં મન, જે “હું કરૂં”, “હું ભેગવું” એવું “હું છું” કરી રહ્યું છે, તેને મારેલું રાખી તારાં શરીરમાંજ ઘેરી રાખ, અને જેવું બાહેર જવા માંગે છે, જેમ હાથીને મહાવત અંકુશ બેકી ભલતે માર્ગે જતો અટકાવે છે, તેમ તું પણ તારાં મનને અટકાવતો રહે, ને તેની મરજી પ્રમાણે જવા ના દે.
(૪ર૭). યા મન અટક બાવરે, રાખ ઘટમેં ઘેહેર;
મન મમતામે ગાલ ચલે, તે અંકુશ દે દે ફેર. તારૂં મન, જે બાવરું અને અહિં તહિં ભમતું થઈ ગયું છે, તે જે બાહેર જતું કાંઇક અટકે તો પછી તેને શરીરમાંજ ઘેરી રાખવું અને જેવું ઇદ્રિનાં ખેંચાણમાં પાછું બાહેર ફસવા જાય કે તેને ફરી ફરી અંકુશ ભેકીને, અટકાવવાની કેશશ કરતા રહેવું.
(૪૨૮) મેરા મન મકરંદ થા, કરતા બહુ બિગાર;
અબ સૂધા હે મારગ ચલા, હરિ આગે હમ લાર. કબીર કહે છે કે, મારું મન પણ એકવાર એવું જ લુંટારા જેવું હતું, અને ઘણાં બુરાં કાર્યો કરતું હતું, પણ પછી તે શુદ્ધ થઈને, પવિત્રાઈના માર્ગે ચાલી રહ્યું છે, જેથી હવે પરમેશ્વર આગળ અને હું (કબીર) તેની પાછળ રહું છું, અર્થાત હવે મારા મનમાં માલેકને જ વિચાર રહે છે.
