________________
8: જૈનદર્શન-શ્રેણું ઃ ૩-૧ ખરેખર અભૂતપૂર્વ છે. નજરે જેણે જોયું છે, એ તે દીવાના થઈ ગયા છે, પણ જેણે એનું વર્ણન સાંભળ્યું છે એ પણ ઘાયલ થઈને તરફડતા પડ્યા છે. કવિઓ કહે છે, કે પૂરાં હજાર વર્ષે આ સૌદર્યશશિ પૃથ્વી પર અવતાર ધરે છે, અને એ પ્રાપ્ત કરવા માટે તે અનેક જન્મનાં પુણ્ય જોઈએ છે.”
વાતમાં ભારે મેણ નંખાયું હતું !
એનાં નામ-ઠામ !' રાજવંશીઓ આ દીર્ઘસૂત્રી રાજદૂતોથી કંટાળીને બૂમ પાડી ઊઠતા.
એનું નામ કુમારી મલ્લિકા, મિથિલાનાં એ રાજકુંવરી. પહેલા મેળાની પુત્રી ! સાત ખોટની ! પુરાણ કાળમાં
જ્યાંની એક રાજકુમારી સીતાને પરણવા લંકેશ્વર રાવણે પિતાની સેનાની નગરી સળગાવી દીધેલી, ને પોતાની જાતને પણ દીપક પર પતંગ મરે તેટલી આસાનીથી અર્પણ કરી દીધેલી, એ દેશની નવયૌવના રાજકુમારી! માબાપને મન કુંવારી કુંવરથી પણ સવાઈ! એની મર્યાદા કેઈ ન લેપે ! એને પગલે કંકુ ઝરે! વચને હીરા ગરે. એનું હાસ્ય ઉઘાડી તલવાર મ્યાન કરાવે ! અધરમાંથી તે જાણે નયે અમીરસ ઢળે! પૂરાં પુણ્ય હોય એને પેટ આવી પુત્રી પાકે ! ને પૂરાં પુણ્ય કર્યા હોય એ આવી પદ્મિની પામે.”
મૂર્ખાએ, પહેલાં ગુણની વાત હોય કે રૂપની! આકૃતિ ગુણને કહે, એ વાત કેમ ભૂલ્યા? કોયલ ગમે તેટલી મીઠી હોય, પણ કેઈએ પાંજરે પાળી? રૂપ કેવું?”
