________________
(૧૬) ડીવારે ધબકતા હૈયે પગલાં ભરતી વિમળા ત્યાં આવી. રોજનું પ્રસન્નતા યુક્ત વદન આજે કરમાઈ ગયું હતું. ગતિમાં પણ શિથિલતા દેખાઈ આવતી હતી. દેદાશાહના પાસે આવતાં જ તેની આંખમાં આંસુ ઉભરાઈ આવ્યા.
“બીજાં બધાં દુઃખ સહી લેવાય, પણ ગૃહસ્થાવસ્થામાં રહી વેચ્છાકૃત દીનતા સદાને માટે સહી લેવી એ કંઈ બચ્ચાના ખેલ નથી, એ હું બરાબર જાણું છું. જે આપણે ધાર્યું હોત તો આ શહેરના બીજા શાહુકારો અને શ્રીમતની પેઠે આપણે પણ આજે સાત મહેલની હવેલીમાં રહી આપણું દિવસ આનંદ-વિદ અને વિલાસમાં વિતાવી શક્યા હોત. પણ આપણે એવાં ક્ષણિક સુખમાં ભાન ભૂલવાનું પસંદ ન કર્યું ધન-ધાન્ય–વૈભવના ભેગે પણ આપણે દીનતા અને સાદાઈમાં જ ચિરસ્થાઈ સુખ શોધ્યું. પણ હું હવે જોઈ શકું છું કે આ સ્થિતિ તમને અસહ્ય થઈ પડી છે. મારે હરકેઈ પ્રકારે પૈસાદાર બની આ દરિદ્રતાને હાંકી કહાડવી જોઈએ છે એજ તમારી મુખ્ય આશા અને આકાંક્ષા છે.” દેદાશાહે પિતાની પ્રિયતમાને આશ્વાસન આપવા અને ભવિષ્યનો માર્ગ સૂચવવા દીલના ઉભરા ઠલવવા માંડ્યા.
માર માર કરતે ખુની પણ શાંતમુદ્રા ધારી મુનિ પાસે આવતાં જેવો ઠંડેગાર બની જાય તે જ પ્રમાણે વિમળાનાં કેપ અને ક્ષોભ ઓસરી ગયાં. લેણદારોના ઉપરા ઉપરી તકાદાને લીધે કંટાળેલી વિમળાનું અંતર ખીલતી કળી સમું
