________________
વિમળાનાં વર્તન તથા વદન ઉપરથી દેદાશાહે બધા કલ્પના કરી લીધી. જે પુરૂષે સંસારની ચડતી-પડતી નજર સામે નીહાળી હાય, હજારે માણસોનાં સુખ–દુ:ખમાં ભાગ લીધે હોય તે કંઈ સાવ બાળક જેવો ન હોય. વિમળાની મૈન દશાએ જ તેને ઘણું ખરી વાત તે સમજાવી દીધી. કરજનાં વાજાં તે મારે શિરે ગડગડે છે–એમાં વિમળાને શું? દુ:ખ કે ચિંતા જેવું કંઈ હોય તો તેમને હાય-વિમળાને તેની સાથે શું લેવાદેવા? તને આમ ઉદાસ, નિરાશ કે હતેત્સાહ થવાનું શું કારણ?” એવો એક વિચાર તેના મગજમાં થઈને વિજળીના આંચકાની પેઠે પસાર થઈ ગયે. વિમળા પિતાનાં સુખ-દુઃખની સહભાગી છે એ વાત ઘડીભર તે ભૂલી ગયો.
વિમળાના વદન ઉપર છવાયેલી વિષમતા દેદાશાહના દિલમાં આજે ખંજર ભેંકી રહી હતી. તેને પિતાની દીન અવસ્થાનું પુરેપુરું ભાન હતું. પોતે કરજમાં ગળા સુધી ડૂબી રહ્યો છેવિરોધીઓ અને તે દ્વેષીઓ ભાતભાતના ગપગોળા ઉડાવી વંશપરંપરાગત ખાનદાનીને વગાવી રહ્યા છે એ વાત પણ તેના ધ્યાન બહાર ન હતી. છતાં સંસારની અનિત્યતાકીર્તિની માયા વિગેરેનું ચિંતવન કરીને પોતાના હદયમાં. થી જ નિજાનંદ મેળવી રહ્યો હતો. એટલું છતાં વિમળાના વહેવારે તેના મર્મ ઉપર છું છતાં ઉડે પ્રહાર કર્યો. તે ગમે તે સુજ્ઞ-વિચક્ષણ કે નિપૂણ હોય, પણ આખરે તે તે મનુષ્ય જ હતો. મનુષ્યને યોગ્ય નબળાઈએ આવી તેને પિતાના સકંજામાં સપડાવ્યા.
