________________
( ૨૦૭) થશે તે જરૂર કોઈ સદ્ગુરૂનું શરણ શોધીશ.” સદ્ગુરૂ કહેતાં કહેતાં રમાદેવીના ઓષ્ટ ઉપર હાસ્ય રમી રહ્યું.
“રાજ્યના વૈભવને જે લાત મારી શકે, ઉછાળા મારતા ૌવનને અંકુશમાં રાખી શકે. અંધારી રાતે કાવતરાખોરોની ખબર લઈ શકે અને એટલું છતાં જળકમળવત્ રહી શકે તેને ગુરૂ પણ કેટલો સમર્થ હોવો જોઈએ ?” પેથડકુમારે મૂળ વ તને ઉડાવી.
પણ મારે અને તમારે શું ?” જાણે કંઇક યાદ આવ્યું હોય તેમ તે વ્યગ્ર સ્વરમાં બોલી. “જુઓ, તમે દુનીયાનું કલ્યાણ કરજે જૈન શાસનની પ્રભાવના વિસ્તારો અને હું કેઈ ન જાણે તેમ મારા દેહનું કલ્યાણ કરીશ, ક્ષત્રીયનું લેહી આ નસોમાં વહે છે એટલે જ્યારે શાંતિથી એક સ્થળે બેસી નહીં શકાય ત્યારે આમ એકાએક ઉતરી આવીશ, એટલું કહીને તે ત્યાંથી સડસડાટ ચાલી નીકળી, પેથડકુમાર તેની પ્રભાવપૂર્વક ગતિ તરફ જઈ રહ્યો, મહાલય પાસેની વૃઘટામાં તે અદશ્ય થઈ ગઈ.
પિથડકુમારે એક ઉડે નિશ્વાસ નાખે. એક રાત્રીમાં આ બધું શું બની ગયું તેને એક પછી એક એમ વિચાર કરવા લાગ્યા. એટલામાં તેની સ્ત્રી પણ ત્યાં આવી પહોંચી. પતિને વિચારમગ્ન જોઈ તે કંઈક પૂછવા જતી હતી, ત્યાં તો નીચે મેટે કેળાહળ થતો હોય એવા ભણકાર આવ્યા. પેથડની વિચારશખલા તૂટી. રાજાના સૈનિકોએ આવીને તેને ઘેરી લીધો.
