________________
બેસી, દેદાશાહને કૃપાકટાક્ષ મેળવવા મહામહેનત કરતો. આજે જે કે ગામમાં તે પૈસે ટકે સુખી ગણાય છે, પણ એક વખત દેદાશાહની ઉદારતા અને મહેરબાની એજ તેના સુખનો મૂળ આધાર હતો. પરંતુ એ જુની વાત આજે તે ભૂલી ગયા છે. જીવનનાં દુ:ખી દિવસો જાણે સ્વનવત્ થઈ ગયાં હોય તેમ તે અભિમાનથી અકકડ બને છે. વિમળા તેને તરતજ ઓળખી શકી. ન્હાની નદીઓ જેમ વષાઋતુના નવા વેગને નથી પચાવી શકતી, તેમ આ બિચારે પણ નવી સંપત્તિના માયાવી ભભકાથી અંજાઈ ગયું છે એમ તેણીએ તત્કાળ જોઈ લીધું. વિમળાની એજ ખૂબી હતી. તે ગમે તેવા અપમાન કે તિરસ્કારને પણ જોળીને પી જઈ શક્તી.
વિમળાએ ઉઠીને બેસવાને માટે આસન ધર્યું. શાહૂકાર તે ઉપર સ્વસ્થપણે બેઠે. વિમળા હે આડે વસ્ત્ર ધરી એક બાજુ ઉભી રહી.
હું જાણતો જ હતો કે દેદે અત્યારે ઘેર નહીં હોય. એને રખડવા–રઝળવા સિવાય બીજું કંઈ સૂઝતું નથી. કાં તે ક્યાંઈક બેઠે બેઠે ગપાટા હાંકતે હશે. અને કાં તે સાધુ બાવાઓની વચમાં બેસી કરમની પ્રકૃતિઓ ગણતા હશે. પણ એમ કેવળ વાતે કરવાથી કે ધર્મની ચર્ચા કરવાથી ઘર ન ચાલે. આમને આમ પૂર્વજોની બધી મીલકત લૂંટાવી દીધી -આજે એક કંગાળ ઝૂંપડીમાં વસવાનો વારો આવ્યો, અમને તે તમારું લાગી આવે છે એટલે કહ્યા વિના નથી
