________________
( ૧૨૪ )
જ શું. તે ન્હાતી આકષી ? કાનના કાચા એવા મહારાજાને કાણુ કહી શકે કે ચેાગ્યતા વિનાની સિદ્ધિ પણ આખરે વ્યર્થ જ નીવડે છે ? જો એમ ન હેાત તેા પુણ્યશાળીએ એ પ્રાપ્ત કરેલી અસભ્ય ઋદ્ધિ-સિદ્ધિઓ વડે આ જગત્ કયારનું, ચે ઉભરાઇ નીકળ્યુ હાત. પરંતુ માંડવગઢના મહારાજા આજે એકલા હતા. તેને યથાર્થ વસ્તુસ્થિતિ સમજાવે એવું કાઇ હાજર ન હતું. તે ગુગાની જાળમાં લાલચ વડે સાઇ રહ્યો હતા.
“ બીજું તેા ઠીક, પણ એ ચિત્રાવેલી કેવી હાય તે મારે જોવું તે જોઇએ ! ” રાજા ઊંડી ઊંઘમાં રહ્યો રહ્યો ખેલતા હોય તેમ એસ્થેા. પેથડકુમારનુ સરળ-ભદ્રિક સુખ તેની નજર આગળ રમી રહ્યું. તેને આ માંગણીથી શું લાગશે એ વિચારથી રાજાનું મન ખળભળ્યુ.
ગુગાએ તરત જ એક માણસ મેાકલી પેથડમત્રીને ખોલાવી લીધા. લાહુ તપતું હાય તે જ વખતે થાડાના પ્રહાર કરવાથી મનમાનતા આકાર આપી શકાય છે એ વાત ગુગાને સમજાવવી પડે એમ ન હતુ. તે મહારાજાની માહમુગ્ધ દશાના લાભ લેવા જ તલપી રહ્યો હતા.
પેથડને પાતાની તરફથી આદરભાવ અપી ગુંગાએ એક સારા–આગળ પડતા આસન ઉપર બેસાર્યો. એમાં પણ મહારાજાને પ્રસન્ન કરવા સિવાય બીજો કઈં જ હેતુ ન્યાતા. પેથડે મહારાજાની મુખમુદ્રા સામે નીહાળ્યુ. તેઓ કઇ ઉંડી મુઝવણમાં હોય એમ લાગ્યુ-હેરા ઉપર વિષાદની
