________________
( ૩)
પિતાની દ્રરિદ્રતાનું દુઃખ જરાપણ સાલતું ન હતું. આવતી કાલે અન્નના અભાવે શું ખાઈશ તેની ચિંતા પણ ભાગ્યેજ તેઓ કરતા. અધુરામાં પુરૂં તેમણે પોતાની સ્ત્રીને પણ ધીમે ધીમે એવી રીતે મેળવી લીધી હતી કે દીન જનેને–સાધુ પુરૂને દાન આપવામાં કદાચ ભીખારી બનવું પડે તો પણ તેમનામાંથી કેઈને રજમાત્ર પણ ગ્લાની ન થાય. દેદાશાહમાં જે સમર્થ પુરૂષાર્થ વસતા હતા તેવી જ રીતે વિમલશ્રીમાં પણ વિરલ માતૃત્વ વિલસતું હતું. પતિદેવે પોતાના પૂર્વજોને અક્ષય ધન ભંડાર જગતની સેવામાં વાપરી નાખે -ઘરમાં એક કેડીની વસ્તુ સરખી પણ ન રહેવા પામી, એટલું છતાં વિમલાએ કોઈ દિવસે કલેશ-કંકાસ તે શું પણ આડી જીભ વાપરી હોય એવો એક પણ પ્રસંગ ન બન્યું. પિતૃદત્ત સંપત્તિનો સઘળો ભાગ દાન-ધર્મ, ઉત્સવ વિગેરેમાં ખર્ચાઈ જવાથી એ ઉભયને આજે એક ઝુંપડીમાં રહેવાને અવસર આવ્યું છે. પણ એ ઝુંપડી ચકવતીઓના મહેલ કરતાં પણ તેમને વધુ સમૃદ્ધ અને વૈભવવાળી લાગે છે. દેદાશાહે એકવાર કહેલું પણ ખરું કે–જે ઉંચી અટારીઓમાંથી ભિક્ષુક અથવા ગરીબ નિરાશ થઈને પાછા કરે તે અટારીમાં ભલે સ્વર્ગના દેવતાઓની દિસમૃદ્ધિ ભરી હેય તે પણ વસ્તુતઃ તે શ્મશાન તુલ્ય જ ગણુવી જોઈએ. એથી ઉલટું જે ઝુંપડીમાં દુખીયાને વિસામે મળતું હોય, ભૂખ ને તસથી તડફડતા આત્માઓને તૃપ્તિ લાલતી હોય તે સુખડી ખરૂં
