________________
૨૦૩
ખાલ ઉતારે દેહનીર, આમીષ દાઈ આહાર; બહુ આરડા પાડતેરે, તનવિચ ઘાલે ખારરે. જિકવી૬
ઢાળી ત્રીજી. રાગ મારૂ–જિનછ કબ મિલે, લાસ વલવલેર–એ દેશી. તાપ કરીને તે વલી ભૂમિકારે, મનસુ શીતલ જાણ; આવી બેસે તરૂઅછાંડે, ૫ડતાં ભાંજે પ્રાણ,ચતુર મરાચરે.૧ વિરૂઆ વિષય વિલાસ, સુખ ચેડાં દુઃખ બોહલા જેહથીરે, લહિયે નરગ નીવાસ. કુંભી માહે પાક કરે તસ દેહનરે, તિલ જિમ ઘણું માંહે, પીલી પીલીને રસ કાઢે તેહને રે, મહેર ન આવે તાંહિં. ૩ નાઠે જાય ત્રીજી નરગ લગેરે, મન ધરતો ભય બ્રાંત પછે પરમાધામી શૈલી ઉપરે રે, જેહવા કાલ કૃતાંત. ૪ ખાલ ઉતારે તેની ખાતર્યું રે. ખાર ભરે તસદેહે ખાસ પૂરાની પરે તે તિહાં ઠલવલેરે, મેહેર ન આવે તાસ. ૫ દાંત વિચે દઈ દસ આંગુલીજી, ફરી ફરી લાગે પાય; વેદન સેહેતાં કાલ ગયો ઘણેજી, હવે એ સહ્યો ન જાય. ૬ જિહાં ભાઈ તિહાં ઉઠે મારવારે, કોઈ ન પૂછે સાર; દુખ ભરી રેવે દીનપણે કરીરે, નિપટહિયાં નિરધાર. ૭
કાળી ચેથી. રાગ-વેલાઉલ. રે જીવ જિન ધર્મ કીજીએએ દેશી પરમાધામી સૂર કહે, સાંભલ તું ભાઈ !
