________________
(૧૫૪)
“ માળા ? તારા પ્રયાસ વૃથા છે. બ્રહ્મચર્ય'માં સુદ્ધ એવા જ્ઞાનગર્ભિત વૈરાગ્યવંત પુરૂષાને તુ વ્રત થકી સ્ખલિત કરી શકશે ખરી કે ? ” સૂરિવરે એને નિવવાને કહ્યું.
,,
“ સ્વામી ? હું આપની પ્રાણવલ્લભા છું. આપને સ્રી સુખની હજી ખબર નથી, આપ એકજ વખત એ તિસુખના અનુભવ કરશે। àા પછી કેાઈ દિવસ આપ મને છેાડી શકશે નહી. મારા જેવી સુંદરી મનુષ્યાને કલચિતજ ભાગ્યયેાગે પ્રાપ્ત થઈ શકે. આપ શામાટે મારી કદર કરતા નથી.” એ અવાજમાં માધુ અનુપમ હતું. નમ્રતાને પ્રાર્થના હતી. આતુરતાને ઉત્સુકતા હતાં એ હાવ ભાવા ખુલે ખુલા પ્રગટ જણાતા હતા. નૃત્યકીએ પોતાનું ઉત્તરીય વસ્ત્ર ઉતારી નાખ્યું.
'.
• ખાઈ ? તારા ગમે તેવા ચેનચાળા મને અસર કરશે નહી, શામાટે તારી કાયાને નાહક દુ:ખી કરે છે!” સૂરિવરે કહ્યુ.
“નહી, ભગવન્ ! આપ સાથે રમ્યાવગર હું પાછી જવાની નથી. આપને તપ કરીને પણ સ્ત્રી સુખજ પ્રાપ્ત કરવાનુ છેતેા હું પ્રત્યક્ષ આવેલીના અનાદર આપે ન કરવા જોઇએ. ” નૃત્યકી ખાલી.
સૂરિવરે જોયું કે આને સમજાવવુ ફાગઢ હતુ. જેમ જેમ સમજાવીએ છીએ તેમ તે તે અધિકપણે વળગતી જ આવે છે. રિવરે કાંઇ પણ જવાબ આપવાના વિચાર જ માંડી વાત્યા, ચાગતત્વથી ઓંકાર બીજનું સ્મરણ કરતા સિદ્ધાસન
