________________
३०४
रत्नसागर. पहनें सुक्लपक्वलि शील पाल्योते सुणो। जरतारने स्त्री विन्हे तेहनो चरित जावेसुं नणो॥१॥ ( ढाल )नरत त्रैरे समुद्र तीर दवाण दिसे। कबदेसैरे बिजय सेठ श्रावक वसै । शील ब्रतरे अंधारा पदनो लियो । बाला पणैरे एहवो निश्चो मन कियो। ( नबालो) मन कीयो एहवो तेण निश्चै पख्य अंधारै पालस्युं । हुं शील निश्चै एह विरुन विषय सेवा टालस्युं । इक अ सुंदर रूप बिजया नाम कन्या तेवली। तिण शुक्ल पवनो शील लीधो सुगुरु जोगै मन रली ॥२॥ (दाल) कर्म जोगरे मांहो मांहि ते विहुँ तणो । शुन्न दिवसैरे हुओ विवाह सुहामणो। तब विजयारे शोलै श्रृंगार जला करी । पिन मंदिररे पोहती मन नबट धरी। (नबालो) मन धरी उलट अधिक पहुती पिया पासै सुन्दरी । ते देखि हरषे सेठ बोले शील निश्चो संजरी। मुफ शील निश्चो पख अंधारै तेहना दिन तीन। ते नेम पाली सुकलप ख्य हुं लोग जोगवस्युं पवे ॥ ३॥ (चाल) इम सांजलरे बिजया तब वि लखी थई। पिऊ पूरे किम चिंता तुमनें नई। तब विजयारे कहै शुक्ल पद ब्रतमें लीयो । ब्रत चोथेरे बाला पण निश्चो कीयो। (उबालो) बाला पणेम कीयो निश्चे शुक्लपद बत पालस्युं। तो नन्नै पद हिव शील पाली नियम दूषण टालस्युं । तुझे अवरनारी परणने हिव सुक्ल पक सुख जोगवो कृष्ण पक्ष निज नियम पाली अनिग्रह इम जोगवो ॥ ४॥ (दाल)तब व लतोरे तमु जरतार कहै इसो। विषया रसरे कालकूट विषकै तिसो । ते 5 मीरे शील बत दोनुं पालस्यां । एह वारेमात पिता न जणावस्यांन०॥ मात पिता जब जाणस्ये तब दिख्य लेसां धरदया। इम अनिग्रह लेइनें ते जाव चारित्रीया थया। एकत्र सज्या सयन करतां खमंग धारा ब्रत धरै । मन वचन काया करी सूधो शील बेळं आचरै ॥५॥ (ढाल )॥बिमल के वली एक । चंपा नयरीयै । ततखिण आवि समोसरयाए । आणी अधिक विवे क। श्रावक जिण दासोकहै विनय गुण परिवरयो ए॥६॥सहस चोरासी साधु मुफ घर पारणो । करै मनोरथ तो फलै ए । केवल ज्ञान अगाध । कहै श्रावक सुणो। एह वाततो नवि मिलैए ॥७॥ किहां एतला अणगार। किहां वलि सूफतो। जातपाणी नही एतलोए । तो हिव तेह विचार । करो तुझे