________________
१७४
जिणवर जिह जिहां, साते इति समंति। जोयण पंचवीसे
:
लगे, इत्यादिक नहं हुंतिरे ।। जिणवर० ।। ५९ ।। मिरगी चक दु अप्प परं, अदृष्टि अने अतिदृष्टि । दुरमिक्ष दुःकाल नहु, व्याधिति थाय अष्रे || जिणवर० ।। ६० ।। इम चोत्रीश अतिशय का, चोथा अंग मझार । ते बिवरी ईहां दाखिया, श्रीसमरचंद्र संभाररे ॥ जिणवर० ॥ ६१ ॥
( ढाल - गीता छंदनी. चालती अने त्रुटकमां. ) प्रभु चोत्रीसरे अतिशय सहित सदा परे । भाषा गुणरे पणतीस जेय सवि हित करे । ते कहेस्पुरे सूत्रसाखि शास्त्र - तरें, जे सुणतांरे जंतुतणा भव भय हरें । संस्कृत प्राकृत सौरसेनी, पैशाची नें मागधी अपभ्रंसी गद्य पद्ये, भाखे बारह ए सुधी । ए प्रथम अतिशय केरो, बीजो हीव हीवढे धरो; उदार ऊंचे स्वरें बोले, हंस क्रोंच पन खरो ॥ ६२ ॥ हिवं त्रीजोरे उपचारें युत जे कह्यो, ग्रामीणरे नहिय वचन ते सह्यो । गंभीररे ऊंडो घन जिम गाजतो, अनुनादेरे प्रति स्व करिय विराजतो । दक्षिणं कहतां सरल वचनं, वळी ओपनीत रागता; मालव कौशिक आदि राग, सप्तमं तिणि युक्तता । ए सात अतिशय शब्द आश्रित / अपर अरथ थकी गणो; अडवीस संभलि हिये धरि करी, वीर जिन गुण संथुणो ॥ ६३ || पद अक्षर रे थोडा अर्थ विच्छर घणो, पूरवापररे वचन विरोध ते मन भणो । शिष्टत्वंरे जूअ जूअ अरथ वचन तणो, चतुराईरे प्रभुनी जाणे जण घणो । संदेह टाळी वचन बोले,
