________________
१२३ ॥९१॥ हरष धरी में हाय करी, दीयो दान जगसार । तिण अपसर भूपति भणी, सुरुष एक निरधार ॥९२॥ आवी गदगद स्वर करी, कहेला लाग्यो वात । कडु तूंबा आहारथी, साधुतणो इओ घात ॥९॥राजा मन चिंता थई, कुण अपराधी एह । दुष्ट दुरातम जाणीने, तूंबो दीघो तेह ॥९४॥ प्राप छिपायो। नवि रहे, बलि करी देखो कोय । इह भव परभव दुख लहे, सिद्धमतिनी परे सोय॥९॥ खरी खबर राजा लही,राणी केंरां काम । धममियो धूमाळ जिम, राते नयणे ताम ॥१६॥
आखि कडावे महिपति, करता भुगता जाण । तुरत न मारे। मणीने, इह परिभवदुःख खाण ।९७॥ सात दिवसमे तेहने) सुधादिक शोल जोर । आरतरौढ़े मरी करी, पामे दुःख अघोर.
( ढाल १५-प्रभु पदमप्रभ ! चीनबुं-एदेशी.)
हवे तिहाथी नरभव तजी, सिद्धमतिनो जीव । छठी सरके ऊपनो, तिहां छे दुःख अतीव ॥९९।। करम किया ते भोगधे, मन म कर अंदोह । नरभव हार्यो जिण सही, परवंच्या द्रोह ।। कर० ॥३००॥ आश्रवपंच समाचरे, पंचेद्रीय घात। आरंभ परिग्रह बहु करी, लहे नरक विख्यात ॥कर०॥१॥ बाळ त्रिया ऋषि णयनी, जिनवरनी वाण । चार पाप मोटा वह्या, ऋषि अनंत वखाण ॥ कर० ।। ३०२ ॥ अवर पाफ बहू छे घणा, ऋषिघात विशेष । सिद्धिमति नागसिरी कीयो, तेहना फळ देख ।। कर० ॥३॥ नारय छट्टी जिन कहे, बहु वेदन सार। कभी करीत शूलियां, वैतरणी बार ॥ कर
