________________
ગ્રંથ અને ગ્રંથકાર પુ. ૭
(અનુષ્ટ્ર ) વધારે વેણ ના પાસે, વદે ના માત બહાવરી; - શિશુને ચાંપતી હૈયે, રોતી ચૂમે ઘડી ઘડી.
| ( શાર્દુલ ) “જાઓ, બાઈ! ગૃહે નથી, શિશુ હમારું” ન્યાયદાતા, કહે; આંસુ એ નથી કાયદા મહિં પુરાવો, માતૃવાત્સલ્ય કે, ”
માતાના વળી હેતથી ય સબળ કે પુરા હશે !” કહેતી માત વળે લઈ શિશુ ત્યહાં સિપાઈ સામે છએ.
(અનુટુમ્) “ નથી આંસુ વિના બીજો પુરાવો બાઈની કને, શિશુ આપી શકાય ના,” ન્યાયાધિશ તહીં ભણે. ઝુંટાવ્યું બાળ માતાથી, કહાડી હાર બીચારીને,
હા બાળ ! શિશુ મહારું !” પુકારી ઉપરે પડે. (ઊર્મિ)
સનાતન જ, બુચ,
સૃષ્ટિસમ્રાટુ
(રાગ સોરઠ) વિરમે તિમિરભરી ભયરાત, ઉતરે ઉષા ચુમિત પ્રભાત_વિરમેન્ટ મોહ સુષુપ્તિ પ્રમાદ ભર્યા મન, નવ જીવનમાં કરે નિમજન, બલ સાન્દર્ય સમાધિ વિરાજન,
ઝીલે દિવ્ય પ્રતાપ-વિરમેન્ટ નયન તૃપ્ત ઉષ્મા વીચિ ઝીલી, આત્મકમલ ઉઘડયું પૂર ખીલી, બંસી અનાહત રસીલી ગુંજે, " શબ્દબ્રહ્મ તણી વાત-વિરમે કામ કેધ ભય લોભ વિલાતાં, અભય અખંડાનંદે ગાતાં, દિનનિશ રસમસ્તીમાં નહાતાં,
શમી ગયા ઉત્પાત–વિરમે
૨૫૨
