________________
નર ગયા, ને વાતો રહી ].
૨૮૧ સૂછે કે કે, “કહે'. તો કે, “આપવીતી કહીશું કે પરવીતી ?' તો કે', “આપવીતી કહે.” ત્યારે સૂડી કે, “ઓ પિપટજી! મને મારીને જે આરોગે, એને ઉજેણી નગરીનું રાજ મળે; ને તમને મારીને આરોગે તેને કણબીનો ધંધો આવે.” એવું કીધું એટલે નાના કુંવરે, બે નળીએરી કમાન હતી, તે મારીને તે બન્ને પંખીને પાડ્યાં. સૂડાને પિતે આવેગી ગ્યો, એટલે એને ખેતીને ‘ધ ઊકો .
સવારનો પિ૨ થયો, પણ મોટે ભાઈ જાગે નહીં. નાને ભાઈ જગાડવા જાય તો શરીર લાકડા જેવું. પેલો ગભરાઈ ગયો. મોટાને કેમે કરી પ્રેર તરે નહીં, ને તે તે મરી ગયો. નાનો ભાઈ મોટે સાદે રોવા લાગ્યો, ને એણે તે શ્રાવણ-ભાદર એ ઠેકાણે એક કીધો. રાઈને થાકીને અગરચંદનની કાઠી ભેગી કરી ને ચેન ખડકી કે એને દાગ દઈને પોતે દેશવટે હાલતો થાય. એટલામાં માદેવ ને પારવતી એ ઠેકાણેથી નીકળ્યાં. પારવતી પૂછે કે, “માદેવજી, આ મરત લોકના માનવી અહીંયાં શું કરવા એ છે ?” તે કે’, ‘તમે એની હકીકત પૂછી જુઓ.
પારવતી આવીને પૂછે, “એ ભાઈ! કે' તો ખરો, તું શું કરવા એ છે ?' તો નાનો ભાઈ કે કે, “અમે બે ભાઈ છીએ. અમારા બાપે અમને દેશવટો દીધો છે. અમે એમ ફરતા હતા, તેવામાં આ મારો મોટો ભાઈ મૃત્યુ પામ્યો છે, તેથી હું રોઉં છું. પારવતીએ માદેવજીને વીનવ્યા ને તેમણે અમીને કુંપે ને કળંબરની કાંક ઝારી, એટલે મોટો ભાઈ ઊભો થયો. નાના ભાઈને પૂછવા લાગે, કે “મને બહુ શંઘ આવી ? નાનો ભાઈ કે, કે “એવી ઘ તો ભાઈ, તમારા દશમનનેય આવશે નહિ. પછી દાતણપાણી કરીને અફીણના કેસંબા બન્નેએ કાઢયા. નાના ભાઈ એ સૂડી લઈને
૧. ચિતા ૨. દાહ ૩. સંજીવની વનસ્પતિ ૪. ડાખળી પ. ફેરવી ૬. દુમનને.
