________________
નર ગયા, ને વાત રહી ]
૨૭૯ એધાન રીયાં, ને રાણીને બે છોકરા અવતર્યા. પછી રાજા કુંવરને પૂછે કે, “મારી રાણીઓને શાથી તારે મારવી પડી ?'
કુંવર કે’ કે, “માતાજી મને કે’ કે, આપણે સેકટની બાજી રમીએ, તે હું રમ્યો નહીં.” એ સાંભળી રાજાને ખોટું લાગ્યું, ને એકદમ શૂળીને હુકમ કર્યો. રાજા જઈને લુહારને કે', કે “તું બે શૂળીએ તૈયાર કરજે.” રાજાને ના ભાઈ દેવતાઈ હતા, તે એ ઠેકાણે થઈને નીકળ્યો. તેણે લુહારને પૂછયું કે, “તું શું કરે છે ?' લુહાર કે, હું શૂળીઓ ઘડું છું.” તે કે, બીજી બે વધુ તૈયાર કરજે.”
પછી રાજા પિલી શૂળીઓ લેવા લુહારને ઘેર ગયો. પૂછવા લાગ્યો, કે, “બે તે મેં ઘડાવી હતી, પણ આ બે બીજી કોને વાસ્તે ઘડી ?' લુહાર કે’, ‘તમારો ભાઈ ઘડાવી ગયા છે. હવે પેલી ચારે શૂળી ગામની ભાગોળે દરવાજે રેપી છે.
રાજા તેના ભાઈને કે', કે “મેં તે કુંવરને વાસ્તે કરાવી, પણ તે કોને વાસ્તે રોપાવી ?' તે કે કે, “મેં આપણા બે જણ વાસ્તે કરાવી છે; કેમ કે, પહેલાં આપણે બેઉ શૂળીએ ચઢીને બતાવીશું, ત્યારે એ બે જણે ચઢશે ને ?
રાજા ત્યાંથી પાછો ખ્યો. પછી શુળીને હુકમ ફેરવાવ્યો, ને બીજો હુકમ આપ્યો “દેશવટે કાઢે.' પેલા બે ભાઈ રમવા ગ્યાતા, તે રમીને ઘરે જમવા આવ્યા, એટલે વાત જાણી. નાને કે ભાઈ ! આપણા કરમમાં તે દેશવટો આવ્યો છે.” મોટો કે કે. ભલે આવ્યો. અહીંયાં શું છે ને ત્યાં શું નથી ?' જતાં જતાં બધાને સમરે છે;
પહેલે તે જુહાર રે, ધરતી માતને છે, અમારે માની લેજે જુહાર, મારા લાલ રે; જીવતા હઈશું તે રે, કાલે ઘેર આવશું જી–ટેક) બીજે તે જુહાર રે, જનેતા માતને જી–અo ત્રીજે તે જુહાર રે, બેઝારા બાપને જી-અ૦ ,
