________________
ર૭૧
નર ગયા, ને વાતો રહી ] રહ્યો, ને કે કે, માદેવજી કાંઈ બેસે છે, કે આ છે તમારા માથામાં મારું ?' માદેવજીએ વિચાર કર્યો કે, હું માદેવ, ને આ તો નીચ જાત છે, તેથી હું નહીં બોલું તે મારા માથે છે પછાડી જશે. તેથી મા દેવ બોલ્યા કે, “બોલ બાલ, એ મરત લકના માનવી ! તું માગે ઈ આપું”!” વાઘરી કે, “હું સાત બાયડીએ વાંઝિયો છું, માટે મારું વાંઝિયામેણું ભાંગે.'
માદેવ કે કે, “જા બચ્ચા ! પેલા માટલામાં શું છે? તેણે ઉઘાડીને જોયું, તે સવા કીડા હતા. પછી માદેવે પાછા કાવ્યો ને વાંઝિયામેણું ભાંગ્યું. એ જાણીને રાજા કે’ કે, “હું છ છ મહિનાથી તપ કરું છું, તેય મને માદેવ પ્રસન્ન થયા નહિ, માટે મારે પણ હવે માદેવને પારે મરવાનું છે. એમ કહીને કટાર તાણુને પેટમાં ખાવા જાય છે, એટલામાં માદેવજી બોલ્યા કે, મા, મા, અલ્યા! તું શું માગે છે ? બેલ તને શું આપું ?'
રાજા કે, હું સાત સાત રાણીએ વાંઝિયો છું, માટે મને દીકરો આપ.'
માદેવ કે’, ‘તારા નસીબમાં દીકરો કે દીકરી નથી, પછી હું શી રીતે તારું વાંઝિયામેણું ભાંગું ?'
રાજા કે કે, “બાપજી! ત્યારે તમારે બેલ ", ને મારે ખેલ ' .”
માદેવ કે' કે, “અમારે બોલ તે જાય નહીં. પણ આ વેકે લે અને સામે પેલા સિંદૂરિયા આંબા પાસે જા, ને એક નાખજે, એટલે સાત કેરીએ પડશે. ફરીને તું લોભ કરીશ નહીં.” રાજાએ કો માર્યો ને સાત કેરીઓ પડી, પણ રાજાએ લોભ કરી કરી છે કે માર્યો, તેથી કેરીઓ પાછી ચોંટી ગઈ. એટલે રાજા પાછે માદેવજી પાસે આવ્યો. કે કે, “મહાદેવજી, કેરીઓ તે પાછી ચૂંટી ગઈ!' માદેવ કે કે, “મેં નોતું કીધું, કે તારા નસીબમાં
