________________
નર ગયા, ને વાતા રહી. સપાદક : શ્રી. વસ’ત જોધાણી
ક્ષિપ્રા નામે એક નદી હતી ને એને કાંઠે ગાંધર્વિયા નામે એક મસાણ હતું. એના ખેતલા વડ હેઠળ એ દી' ત્ર'ખાવટી કરીને એક શેર હતું. ત્યાંના રાજા સાત રાણીએ વાંઝિયેા હતેા. ગામની એ છેલ્લી પરવાળ૧ હતી. એની એળગાણી હંમેશઊઠીને સુલ્લા સૂપડાં વેચવા માટે ગામમાં જતી. વાંઝિયે રાજા સામે મળતા, ત્યારે ઈને અપશકન થતાં, તેથી એનાં સુલ્લાં સૂપડાં વેચાતાં નહિ. એ એળગાણીને સાત દહાડા સુધી રાજાના શકન થિયાં, તેથી દાણા મળ્યા નહીં, ને છે!કરાં ભૂખે મરવા લાગ્યાં. આઠમે। દી' થ્યા ત્યારે એણે વિચાર કર્યાં, કે રાજા ભાગાળે જાય, ત્યારે ખાર વાગ્યે વેચવા જાઉ. તે દી રાજા ભાગાળે નહિ ગ્યા, ને એવું બન્યું કે, રાજા ને એળગાણી બેય એ જ ઠેકાણે ભેળાં થયાં. એટલે પેલી એળગાણી, અવળી પૂઠ કરીને રાજાના મલાર્જે કરીને ઊભી રહી, કે અપશન ન થાય. ઈ જોઈને રાજાને રીસ ચઢી ને પૂછ્યું, કે, ‘તું શાથી અવળી પૂઠ કરીને ઊભી રહી?” ઈ કે', તમારાં શકન લઈ ગામમાં જાઉં છું, તે મારાં સુલ્લાં સૂપડાં વેચાતાં નથી. તમે મારે! તેાય ધણી છે!, અને ન મારે તેાય ધણી છે, પણ મારાં તે છેકરાં ભૂખે મરી જાય છે.’ રાજા ત્યાંથી પાછે વળીને એળગાણીને દરબારમાં લઈ ગ્યે, ને વજીરને કીધું, કે · આ એળગાણીને એક મણ ધાન જોખીને અપાવે.’ દાણા લઈને એળગાણી ઘેર ગઈ, ને દળવા બેઠી, એટલે એળગાણું। સાત દાઅે સવાશેર કાદરા લઈ ઘેર આવ્યા. તેણે પૂછ્યું કે, તું આ દાણા કાને ઘેરથી લાવી ?' એળગાણી કે', આપણા રાજાએ અપાવ્યું !’
"
6
૧. છેવાડુ, ૨. ભગિયણ, ૩, સૂંડલા,
