________________
શ્રી પૃથ્વીચંદ્ર - અને ગુહાસાગરનું સરળ • ચરિત્ર
ઇ
.
-
મૃત્યુ થઇ છે
કહેવાય નહિ. છતાં મનુષ્યો પરલોક સાધવામાં ઉત્સાહી
નથી.” રાણી : આ લોકના સુખમાં મગ્ન માનવીને પરભવની પડી નથી.
માનવી કુટુંબ પરિવારાદિક ઉપાધિમાંથી મુક્ત થાય ત્યારે
પરલોક સંભારે ને? રાજા : “મોહમાં મૂંઝાયેલ માનવી કંઈ જોઈ શકતો નથી. આ
પ્રાસાદની માફક અનિત્ય આયુષ્ય પૂરું થતાં હાથી, ઘોડા, રથ, પાયદળના બળ હોવા છતાં માનવીને હરી લે છે.
ત્યારે શું કરે છે ?” . . રાણી : “પરવશ પડેલો માનવી શું કરી શકે? એનું ચાલે તો
મૃત્યુને પણ છેતરવા તૈયાર થઈ જાય.” રાજા : “છતાં સ્વાધીનપણે માનવી ધર્મ પામવાનો પ્રયાસ કરતો
નથી તે ઓછું છે?” રાણી : “કુટુંબ પરિવારમાં મુંઝાયેલ માનવી માતાપિતાના લાડમાં
બાળપણ વ્યતીત કરે છે. યૌવન વિલાસોમાં પસાર કરે છે. વૃદ્ધાવસ્થા તો ધમરાધના કરવામાં નકામી હોવાથી પુત્રાદિકનું મુખ જઈને પરાધીનપણે પસાર કરે છે. આજ માનવીનો સામાન્ય ક્રમ છે. કોઈક વીરલા જ ધમરાધન
કરી આત્મહિત પામી જાય છે.” રાજા : “જે હોય તે. આ અસાર કાયામાં કંઈ સાર નથી.
સપ્તધાતુથી પોષાયેલ આ શરીરનો ડાહ્યા પુરુષો ધમરાધન વડે સદુપયોગ કરે છે. રૂપ, રસ, ગંધ, શબ્દ અને સ્પશીદ ભોગો તો રોગોને નોંતરનારા છે. આ નવયૌવન શરીર, ખાન, પાન, વસ તો શણભંગૂર છે. આવા અસાર અને ક્ષણભંગૂર રોગોથી હવે સર્યું.”
