________________
શ્રી પૃથ્વીચંદ્ર - અને ગુણસાગરનું સરલ - ચરિત્ર
114
બેઠો. દિવ્ય વસ્ત્રો લઈને કેટલીક રમણીઓ ત્યાં આવી અને સ્વાગત કરતા બોલી, “અપૂર્વ દેવ જેવા આપનું સ્વાગત હો.” રાજાએ વિસ્મય પામીને પૂછ્યું, “હું અપૂર્વ દેવ કેવી રીતે ?”
“ધણો સમય સેવા કરીએ ત્યારે દેવતાઓ જો પ્રસન્ન થાય તો સુખ આપે છે. જ્યારે આપે તો દષ્ટિ માત્રથી અમારી સખીને સુખ આપ્યું. એટલે અપૂર્વ નહિં તો બીજું શું ?” એક સખીએ કહ્યું : રાજાએ વધારે પ્રશ્નો પૂછતાં સખીઓએ આ કથા કહી. “ઉત્તર દિશામાં વૈતાઢ્ય પર્વત આવેલો છે. ત્યાં સુરસંગીતપુર નગરમાં સુરણ નામે વિદ્યાધરોનો રાજા હતો. તેને જુદી જુદી રાણીઓ થકી શિવેગ અને સુરવેદ બે પુત્રો થયા. વૈરાગ્યમય હૃદયવાળા સુરણે વડીલપુત્ર શિવેગને રાજ્ય અર્પણ કરી દીક્ષા ગ્રહણ કરી આત્મસાધના કરી. શિવેગ પાસેથી રાજ્યની જિજ્ઞાસાવાળા સુરવેગે પોતાના મામા સુવેગનો આશ્રય લીધો અને તેની મદદ શશિવેગના નગરને ઘેરી લીધું. મંત્રીઓના કહેવાથી રાનગરનો ત્યાગ કરી શશિવેગ પોતાના પરિવાર સાથે ચાલ્યો ગયો. આ મહા અટવીમાં રહેલા સુગિરિ પર્વત પર નવા નગરની સ્થાપના કરીને સૈન્ય સાથે શશિવેગ રહ્યો. અનુક્રમે તેની ચંદ્રપ્રભા નામે પુત્રી યુવાવસ્થામાં રમવા લાગી. તેને જોઈને નિમિત્તકીએ કહ્યું, “હે રાજન ! જે પુરુષ આ બાળાને પરણશે તેની સહાયથી તમને રાજ્ય મળશે.” રાજાએ પૂછ્યું, “આ બાળાનો પતિ કોણ થશે ? એને ઓળખવો શી રીતે ?” સુગ્રિવપુર નગરના રાજા વસુતેજસનો મદોન્મત હાથી આલાન સ્તંભને તોડી જંગલમાં ચાલ્યો જશે. એને જે વશ કરશે તે જ આ બાળાનો પતિ સમજો.” વિદ્યાધરીએ રત્નશિખને કહ્યું, “આજે તમે એ મદોન્મત હાથીને વશ કર્યો છે એટલે વિમાનમાં બેઠેલી એ બાળાએ તમારા કંઠમાં પુષ્પમાળા નાખી તમારા પ્રત્યે પ્રીતિવાળી થયેલી છે.
તે વાત દરમિયાન કેટલાક ઘોડીવારો ત્યાં આવી પહોંચ્યા. રત્નશિખ પાસે આવીને પૂછવા માંડયા, “મદોન્મત ગજરાજ પર બેઠેલો પુરુષ ક્યાં ગયો તે કહેશો ?" પ્રશ્ન સાંભળી વિદ્યાધરીએ પૂછ્યું, “તમે હાથીના ચોરને
