________________
૬૧ ૪ પુણ્યયોગે અટવીમાં મુનિનું દર્શન થયું. બંને પિતાના આત્માને ધન્ય માનવા લાગ્યા અહે! જંગલમાં પણ મંગલ કરનારૂં આપદાને નષ્ટ કરનારૂં, મુનિદર્શન થયું. ધન્ય ઘડી! ધન્ય દિવસ ! અમારા વાંછિતની સિદ્ધિ થઈ ગઈ! એમ વિચારતા બંને મુનિ સમીપે ગયા.
આ મુનિવર તે રાજપુરનગરના રાજા સમુદ્રદત્ત હતા. તે રાજભવને ત્યજી, અણગારી આલમમાં વિચરતા સાથથી ભ્રષ્ટ થયેલ, ભમતાં ભમતાં આ અટવીમાં આવી ચડયા હતા. તે ક્ષુધા પિપાસાથી પીડિત, મૂછિત થયેલ, પંચ નમસ્કાર સમરથમાં તલ્લીન, વટવૃક્ષની નીચે પડયા હતા. પ્રચુર જલ તથા કંદમૂલાદિ હોવા છતાં સાધુને આકરિપત હોવાથી તે ગ્રહણ ન કરતાં પ્રતિજ્ઞા-પાલનમાં દઢ રહ્યા. કરૂણા સાગર દ્રોણે તેમની શુશ્રુષા કરી. તેમના અંગનું મન કર્યું. તે જલ લઈ આવ્યા. તેમને જલપાન કરાવ્યું. તેમની શારીરિક પીડા ઉપશાંત થઈ. ચેતનદશા પ્રાપ્ત થતાં તેમના નયનકમલ વિકસિત થયા.
દ્રોણને જોઈ જીવદયા પ્રેમી, રગેરગમાં સંયમની ક્રિયા વ્યાપ્ત થયેલ એવા તે મુનિવરે કહ્યું: “હે મહાયશ! તે જળને શા માટે ઉપયોગ કર્યો? અરે રે! મારા નિમિત્તે જળજીવોની વિરાધના? પરજીવના વધવડે પિતાના જીવિતની રક્ષા કરવી, એને શાસ્ત્રમાં નિષેધ છે. વળી ઘણા ઉપચારોથી રક્ષિત, પાલિત શરીર પણ વીજળીના તેજની જેમ ચિરકાલ સુધી રહેનાર નથી તે આવા અવિનાશ શરીરને માટે તે
