________________
: ૧૮૭ :
વાચાળતા ભારી છે! અહાહા ! એનું ધૂતારાપણું મહાભારી છે. એના જેવો કૃતની તો કોઈ જ હશે! એને વિશ્વાસઘાત તે કઈ ભારે બળવાન જણાય છે. હવે શું કરું? કેને કહું? કો ઉપાય આદરૂં ? એમ ચિંતાતુર બની ભેજના પાનને ત્યાગી, ગાંડાની જેમ બેસી રહેલા તેને જોઈ પાડોશી પૂછવા લાગ્યા
અરે! સાર્થવાહ આજ કેમ ઉદાસ જણાવે છે? મુખ શ્યામકાંતિમય કેમ જણાય છે. ત્યારે તેણે કહ્યું. મારા વજન સમા નંદ-સ્કંદ કયાં ગયા ? તેની ચિંતાથી ઉદાસીન છું. પાડોશીએ કહ્યું કે તારા તે સ્વજનેએ જતી વખતે મને સંદેશ આપ્યા છે કે, તમે સાર્થવાહને કહેજો કે અમે અગત્યના કામ માટે થોડા દિવસ જઈએ છીએ અને તું શાંતિથી રહેજે, પછી પાછા આવ્યા બાદ જે કરવાનું હશે તે કરીશું. પાડોશીના મુખેથી સંદેશે સાંભળી સાર્થવાહ બેઃ અહે! એની માયા તે જુઓ! ખરે જ હું તેની માયાજાળમાં ફસાયો છું ત્યારબાદ તેના વિચારે છેડી દઈ દિનાતે ભાજન કર્યું.
આ બાજુ સૂર્ય અસ્તાચળે પહોંચ્યો. રાત્રિએ શમ્યા ઉપર સૂતે અનેક કુવિ૫ કરતે જેમ તેમ લવારે કરતાં રાત્રી પસાર કરી સવારે ઉઠીને પ્રભાતિક કાર્ય પતાવી વ્યાપાર કરવા માટે જે દ્રવ્ય હતું, તે સઘળું લઈ વસંતપુર પ્રતિ પ્રયાણ કર્યું. આ બાજુ નંદ-કદે તેનું આગમન જાણું. ત્યારબાદ પિતાની માયા છૂપાવવા, વળી તેને નાશ કરવા
