________________
* ૧૧૯ :
તે મારા સંદેહને દૂર કરતે અવાજ આવ્યો. શું આપુત્ર! મને ઓળખે છે, કે નહિં? હું તમારી પ્રિયતમા. તમને દર્શન આપવા દેવલોકથી આવી છું. તમે પૂર્વની વાતનું સ્મરણ કરે.
પૂર્વની વાતનું સ્મરણ કરતાં મારા સંદેહનું નિરાકરણ થયું. રોમરાજી વિકસ્વર થઈ. મેં તેની સાથે વાર્તાલાપ કર્યો. તેણે પણ મારી સાથે વાર્તાલાપ કર્યો. માનવદુનિયામાંથી દેવલોકમાં જતાં પૂર્વે તેણે મને કહ્યું : કેઈપણ ઈછિતને માંગ. હું તારા મનોરથને પૂર્ણ કરૂં. ત્યારે સંસારવાસથી વિરક્ત થયેલા મેં કહ્યું : જીવન જળતરંગસમાન ચપળ છે. દેહ ગાયતન છે, યૌવન ચંચળ છે, પ્રિયજનને મેળાપ ક્ષમાં દ્રષ્ટ નષ્ટ ગંધર્વપુર સમાન છે, લક્ષ્મી પણ ચંચળ છે, વળી ક્ષણભંગુર દેહનો શું ભરસો ! તે પછી તે સુતનુ ? હું શું ઈછિતને માંગુ
ત્યારે દેવીએ કહ્યું : હે આર્યપુત્ર! એમ જ છે. એક દિવસ આ ફાની દુનિયાને ત્યાગી જવાનું જ છે. તે પણ કંઈક માંગે. કેમકે દેવદર્શન અમેઘ હોય છે. ત્યારે મેં કહ્યું : એમ જ છે. તે હે દેવી ? તું કહે કે, મારું આયુષ્ય કેટલું છે? દેવીએ પ્રત્યુત્તર આપતા કહ્યું કંઈક ન્યૂન ત્રીશ વર્ષનું. આટલા આયુષ્યની શી વિસાત? તે ધર્મમાં પ્રયત્ન કેમ કર્યો નહિં? નિસાર શરીર વડે ધર્મની આરાધના કરવી એજ સારભૂત છે.
તે મારે આ ક્ષણભંગુર શરીર વડે સયું. દેવતાના વચનને મેં સ્વીકાર્યું. દેવી પણ પિતાના સ્થાને ગઈ. પશ્ચાત્તાપ
