________________
: ૯૧ : સુંદર રાજવૈભવને ભોગવે છે. તે રાજપુત્રને અતિ લાક્ત, તેના કાર્ય માં રક્ત, ચરણકમલની સેવા કરવામાં અપ્રમત્ત નંદક નામને બાલમિત્ર છે. બંનેની મિત્રી એવી જામી છે કે, દેહથી જેમ છાયા કૂર ન રહે, તેમ હંમેશા સાથે ભોજન, શયનાદિમાં સહચારી. બંને દિવસ પસાર કરે છે. માત્ર શરીરથી જુદા, પરસ્પર પ્રીતિના તાંતણે બંધાયેલા ક્ષણમાત્ર વિરહ સહી શકતા ન હતા.
હવે એકવાર રાજા સુખે મીઠી નિદ્રા લઈ રહ્યો છે, મંદ મંદ સમીર વાઈ રહ્યો છે, પાછલી રાત્રિને સમય છે, તે વખતે રાજાને અચાનક ચિતા ઉત્પન થઈ.
નિદ્રાદેવીએ વિદાય લીધી, મન પવનવેગે વિચારણા કરવા લાગ્યું કે, આ જયસુંદરકુમાર રાજલક્ષણે પત, પૂર્વ પુરુષપદ પ્રદાનાગ્ય, રાજ્યસિંહાસનને શોભાવનારો છે તેથી મોટા સન્માનથી તેને ક્યારેક રાજવી બનાવવામાં આવશે, તો બીજી બધી પટ્ટરાણીએ પોતાના રાજપુત્રને રાજ્ય ન મળશે, એવી શંકાથી વિષપ્રયોગ દ્વારા તેના જીવિતવ્યને નાશ કરશે. માટે મારે પુત્રના ક્ષેમકુશલ માટે ક્યાંક મોકલી દેવો જોઈએ. વેષપરિવર્તન કરી પૃથ્વી ઉપર પરિભ્રમણ કરશે. પછી તેને યેગ્ય સમયે રાજવી કરશું.
એમ વિચારી રાજાએ જયસુંદરકુમારને બોલાવ્યા, છળકપટ કરી તેને તિરસ્કાર કરી રાજમહેલમાંથી બહાર ચાલી જવા આજ્ઞા કરી. પિતાના અપમાનથી દુષિત તે મધ્યરાત્રિએ બાલમિત્ર નંદકની સાથે રાજમહેલ અને નગરને છોડી ચાલી
