________________
ક્રમબદ્ધપર્યાય
પ્રથમાનુયોગનાં સર્વાં શાશ્ત્રા ભવિષ્યની નિશ્ચિત ઘાષણાઓથી ભર્યાં પડયાં છે.
૨૬
ભગવાન નેમિનાથે દ્વારકા બળવાની ઘેાષણા બાર વર્ષ પહેલાં કરી દ્વીધી હતી. સાથેાસાથ એ પણ સ્પષ્ટ કરી દીધું હતું કે કથા નિમિતે, કેવી રીતે અને કયારે, આ બધું બનશે. અનેક ઉપાયે તે બધું તે જ રૂપે બન્યું.
પછી પણ
હા, એક વાત જરૂર છે કે સાંભળનાર લેકામાં ઉકત વાતની પ્રાતક્રિયા પોત-પોતાના ભવિતવ્ય અનુસાર ભિન્ન-ભિન્ન થઈ. જેમનું ભવિષ્ય સારું હતું, તેમને તે વાત સાંભળીને વૈરાગ્ય થઇ ગયા. ઘણાએ નગ્ન દિગંબર દીક્ષા ધારણ કરી લીધી, અનેકાએ અણુવ્રત ધારણ કર્યાં, અનેક સમ્યકત્વી અન્યા; પણ જેમની અધાગતિ થવાની હતી, તેમને ભગવાનની વાત ટાળવાના વિકલ્પ આવ્યો. તે એ પ્રયત્નમાં લાગી ગયા કે જોઈએ દ્વારિકા કેવી રીતે મળે છે? તેમણે પોતાના બધા પુરુષા જાણે ભગવાનની વાતને જૂહી સિદ્ધ કરવામાં જ લગાડી દીધા. પણ ભગવાને તે જેવુ... જોયું-જાણ્યુ હતું, તેવું કહી દીધુ હતુ, તેઓ એના કર્તા-હર્તા તા હતા નહિં.
ભગવાનની વાણીમાં તા દ્વારકા બળવાના ઉપાદાનની સાથેા સાથ નિમિત્તોના પણુ સ્પષ્ટ ઉલ્લેખ હતા, પણ નિમિત્તાધીન દૃષ્ટિવાળાઓનું ધ્યાન ઉપાદાન તરફ તા ગયુ જ નહી, તે તે નિમિત્તોને ખસેડવામાં લાગી ગયા અને પેાતાની દૃષ્ટિમાં નિમિત્તોને ખસેડીને પેાતાને સુરક્ષિત પણ સમજવા લાગ્યા પરંતુ...
નિમિત્તાધીન દૃષ્ટિવાળાઓને ભગવાનની સન્નતા ઉપર પૂરા ભરોસે હાતા નથી, તેમની દૃષ્ટિ ચંચળ ખની રહે છે. એ વાત નથી કે તેમને ભગવાનની વાત ઉપર વિશ્વાસ જ નહાતા, જો વિશ્વાસ ન હાત, તેા પછી તેઓ ડરત શા માટે? ગભરાત શા માટે? તેને ટાળવાના અસફળ પ્રયત્ન જ કેમ કરત? તેમને વિશ્વાસ તા હતા, પણ પાકા વિશ્વાસ નહેાતા; ભરામે હતા, પણ પૂરી ભરાસા નહાતા. એમ જ ડગમગતી શ્રદ્ધા હતી. જેમનુ
